Neden yok?

Bazı insanlar gittikten sonra herkesi ona benzetmeye çalışıyorum. Sanırım sadece çalışıyorum. Çünkü hiçbir zaman ne kimse O oluyor, ne de O kimse oluyor. Hep özel kalıyor. Çok özel.

Bazen herkes gibi olmasını istiyorum. Sıradan ve hiç olmasını. Ama olmuyor. Ne o “hiç” olacak kadar çıkabiliyor hayatımdan, ne de ben hiçliği ona yakıştırabiliyorum.

Aslında ona da kızmıyorum. Rüyalarıma her gece girmesinde onun bir suçu yok. Ya da her şarkıda oturup ağlamamda onun kesinlikle bir suçu yok. Ama sonra ağlarken ya da herhangi bir zaman aklıma geldiğinde tek bir soru soruyorum “neden yok?”

İçim acıyor. Belki size de oluyordur. Böyle parçalara ayrılıyormuş gibi oluyorum. Görebiliyorum, dokunabiliyorum ama artık hissedemiyorum. Hissizleşiyorum. Sanki bütün vücudum yumruk yemiş gibi.

Hepsini geçtim. Ben ona “herkes”i yakıştıramıyorken o çoktan “eski”yi bana yakıştırmış bile.

Bir suçu yok demiştim.

Ama bir yerlerde bir şeylerde onun çok suçu var.

Çok.

O bunu biliyor.

Bildiği gibi de gidiyor.

“Neden yok?”