Bugün ikimiz beraberken giydiğim bir kaç giysiyi kokladım. Senden başka her şey kokuyor sanırım. Hatalıyım. Biraz daha seninle olmalıydım. Bir kaç kere daha giymeliydim bazılarını. Sana biraz daha sıkı sıkı sarılıp, biraz daha seni içime çekmeliydim. Sarılmalıydım, bir daha gelmeyecektin çünkü. Koklamalıydım, 6 milyar kişide bulamayacaktım tenini.

Sarılmalıydım, koklamalıydım, öpmeliydim, konuşmalıydım. Ama gitmemeliydin.

Bugün etrafımdaki benden nefret edenleri düşündüm. Sonra aklıma sen geldin. Herkesin nefretine yetecek biri aşık-tı bana. İçimden O, herkese yeter dedim. Ardından korktuğum soruyu sordum, kendimde beklemiyordumya zaten. “Aşık mıydın?” Ürperdim, bir anda üşüdüm sanki. Soğuk da değildi aslında.

Hatırladım, giderken sen de “senden nefret ediyorum” demiştin. Sen de “herkes“tin. Görememiştim.

Hep hiç gitmeyecekmiş gibi hayatımda kalacağına inandığım insanlara aşık oldum. Herkese onları savundum. “Hayır çirkin değil burda öyle çıkmış”, “hayır öyle değil”, “hayır o aldatmaz”, “saçmalama lütfen o gitmez”. Ne ? Gitmez mi?

Hepsinin elleri bana ait zannederdim. Vücutları bir tek benim için yürür zannederdim. Gözleri sadece beni görür, dudakları yalnız beni öper, kolları sadece bana sarılır. Çünkü hep sevgiye muhtaçtım. Sanırım hep de öyle kalıcam. Hep başkalarına sarılırken bulucam kendimi. Hep seni ararken bulucam yazıcaktım, pardon.

Şimdi istediğin kadar sigara içebilirsin. İstediğin kadar başkalarıyla öpüşebilirsin. İstediğin saate kadar dışarda kalabilirsin. Kızmıyorum, kızamam.

Ama umarım; huzurla uyuyamazsın.