Bana aşık ol

Sen bu dünyadaki en dengesiz insansın.

Tam 1 saat önce beni öpüyordun. Tam 1 saat önce benle konuşuyordun. Gitmememi istiyordun. İğrenç bir insansın. Evet. Bildiğin iğrençsin. Senden nefret ediyorum. Ama seni hala seviyorum. Hala mesaj atabilirsin. Hala beni yanına çağırabilirsin. Mesajına hemen cevap vereceğimi ya da belki yanına koşa koşa geleceğimi bildiğinden, ne mesaj atıyorsun ne de yanına çağırıyorsun artık.

Belki güvenmem gereken son kişisin. Belki sesini duymam gereken son kişisin. Ama hala tam bir salak gibi en çok sana güveniyor, tam bir aptal gibi en çok senin sesine muhtaç kalıyorum.

Bana yine “nerdesin sen”, “kimlesin!” deyip kızmanı istiyorum. Ağzıma sıçmanı istiyorum. Yine senin dediklerini yapmayıp senden özür dilemek istiyorum. Senin affını istiyorum bazen. Çünkü ben senin “tamam affediyorum ama bir daha yapmak yok” demene bile aşığım. Kurduğun her cümleye, gözlerinin her hareketine, sıktığın her parfüme. Bilmiyorsun ki. Sıktığın her parfümü başkasının üzerinde kokladığımda gözlerimin dolduğunu bilmiyorsun. Sen seni çok sevdiğimi, çok özlediğimi, senin her hareketini adım gibi aklımda tuttuğumu bilmiyorsun mesela.

Kendimi en çok; “eve gitsene artık”, “ilaçlarını aldın mı”, “nolur üstüne bişey giymeden çıkma” diyen biri olmadığında yalnız hissediyorum. Yine ailemin izin verdiği şeylere sen izin vermeyince senin dediğini yapmak istiyorum. Sanırım artık özgürüm. Aslında özgür olmak istememiştim ki. Senin olmak istemiştim, gözüm kapalıyken senin olmak.

Özleyeceğim çok şey olduğuna adım gibi eminim. Mesela elimle oynamanı, parmaklarım hakkında konuşmanı çok özleyeceğim. Anlattığın o izlediğin filmlerdeki kahramanları bile özleyeceğim. Telefonumu vermeyince sinirlenmeni de.

Keşke “bana aşık ol” diyebilseydim. Beni çok sev diyebilseydim. Belki bir dilek hakkım olsaydı bana aşık olmanı dilerdim. Ya da sadece, benim seni ne kadar çok sevdiğimi anlamanı.

Ne bir dilek hakkım, ne de bir mucizem, ne de bir son şansım var.

O kadar şeyden sonra “sen” ya da “ben” yine aynı olabiliriz. Öpüşebiliriz, sarılabiliriz, sevişebiliriz.

Ama bu, “biz”i kaybettikten sonra hiçbir şeye yaramaz.

Keşke bana aşık ol demeseydin.

Keşke yıldızlara bakarak dilek dilemeseydin ve dileğin gerçek olmasaydı.

Sanırım bu yüzden; seni değil en çok “bizi” özlüyorum.