Ellerini ellerinin içine aldığında, elin terlemiş olsa bile bırakmıyorsan; bu senin giderek çok fena aşık olduğunu gösterir. Filmlerde öyledir, o izlediğin dev ekrandaki diziler var ya, işte onlar da öyledir. Ayrıca mesela, sokakta göz göze dolaşan, bir zamanlar senin de öyle dolaştığın ama şuan imrenerek baktığın sevgililer var ya, işte onlar da öyledir.

Çok uğraştığın şey -artık- olmadığında, arkadaşına dönüp; “Yok artık bitti işte, olmuyor” bile dediğinde, içinden; “Bilmiyorum ama ben bekleyeceğim” diyorsan, yani kısaca vazgeçmiyorsan; bu senin giderek çok fena aşık olduğunu gösterir. Bu böyledir. Çünkü, vazgeçmeyince değil, vazgeçemeyince; hissettiklerinin önüne geçemezsin. Vazgeçememeye devam ederken, gözlerin onun sana yaptığı “kötü” şeylere karşı kapanır. Şey gibi, uykuya dalar gibi. “O bana kötü şeyler yapmaz” savunma cümlen, sanki seni hayatın boyunca mutlu edecekmiş gibi gelir. Sanki hep tatlı bir rüya gibi. Uyanabilirsin ama sanki biraz daha uyumak istiyormuşsun gibi. Bunlar böyledir. Adı üzerinde sen “Aşık”sındır, yaşadığın da aşktır. Kime göre, neye göre? Umursamazsın ki. “Bence o seni sevmiyor” cümlesi mi? Aldırmazsın. “Nasıl sevmez ya? Baksana nasıl öpüyor beni, baksana nasıl sarılıyor.” Ellerini bırakamazsın. “Dur biraz daha kal gitme” dersin. “Nereye gidiyor ki?”

Kim bilir, şuan kimlerin saçını öpüyordur di’ mi? Bilemezsin. Kim bilir, şuan sen bu yazıyı okurken, o kime karşı heyecanlanıyordur? Hiç bilemezsin.

Tıpkı, aşık olduğunu da sonradan, belki de çok sonradan farketmen gibi.

Tıpkı, aşık olduğunu da sonradan, belki de çok sonradan farkedip, şimdi vazgeçememen gibi.

Susmayı öğreniyor bu Yürek.. Yine bir gece ve yine baş başayım kendimle, işte yine seni bulup kaybettiğim yerdeyim. İnsanın bir şeylere karar vermesi ne kadar zor; ya seni içime gömmeli ya da artık içimden söküp atmalıyım. Ama her ne olursa olsun susmalıyım. Hangisi daha zor, hangisi daha acı? Gerçekten gitmeli miydin, yoksa yanımda kalıp savaşmalı mıydın?... Bir yol arıyorum kendime, bulduğum tüm yollarsa sana çıkıyor… Kapanmalı artık gözlerim. Sonsuz bir karanlıkta tek başıma yürümeye devam etmeliyim uçsuz bucaksız yollarda... Yürümeliyim ardıma bile bakmadan, yürümeliyim parçalayarak uğrunda ölebileceğim değerleri ve sevgileri, yok ederek yaşadığım tüm zamanları... Nasılda acımasız zaman. Nasıl da yüceltmiştim seni gözümde. Tutup kendi ellerimle koymuştum en yükseğe, sonra keyifle izlemiştim yüceliğini. Ama yine ben bitirmeliyim. Tutup kollarından indirmeliyim olduğun yerden. Ya da seni ölene kadar yaşatmalıyım taş kalpli dediğin yüreğimde..... Ne kadar zor bir karar Hiç bu kadar zorlanmamıştı zonkluyan beynim...Bir yanım: "Bir daha kimse, hiç kimse onun kadar çok sevilmeyecek", derken, bir yanım sakin, sessiz... Zaman geçiyor, yüreğim acıyor. Kapanmıyor yaralarım...Tükenirken ben, aklımda bir tek sen varsın... Görüyor musun, yine konuşuyorum ama sessizce.... Susmayı öğreniyor yüreğim.. Ama ben kararımı verdim... Seninle olduğum zamanları düşünmek bile bana mutlulukların en büyüğünü yaşatıyor...Seni ne çok seviyormuşum...Söküp atamıyorum düşünlerimden.

Sosyal Sinyaller Ve SEO

Geçtiğimiz günlerde dünyaca ünlü SEO topluluklarından biri olan Serach Engine Land’den Danny Sullivan’ın Google Webspam ekibinin başındaki isim olan Matt Cutts ile yaptığı bir röportajın videosunu izledim. Konu sosyal medya, sosyal sinyaller ve SEO’ydu.

 

Önnümüzdeki 10 yıl içerisinde sosyal sinyallerin SEO planlarındaki rolü giderek artacak. Backlinklerin SEO stratejilerindeki önemi devam ediyor ama unutmamak grerekir ki devir sosyal olma devri.

 

 

Sosyal Sinyaller Nelerdir?

 

Sosyal sinyalleri de aynı backlinklerde olduğu gibi  blogunuz için verilmş bir oy olarak tanımlayabiliriz. Bu sosyal sinyaller; Google “+1”ler, Facebook “like”lar ve “tweet”ler olabilir. Ancak backlinklerde nasıl her siteden gelen link nasıl aynı değere sahip değilse sosyal sinyallerde de durum bu şekilde. Sosyal itibarı ve otoritesi yüksek olan kişinin +1’iyle düşük olan kişinin +1’i aynı değeri taşımaz.

 

Backlinkler Önemini Kaybediyor Mu?

 

Backlinkler, bir sitenin arama souçlarındaki sıralamasını yüklestmede her zaman önemli bir etken olarak kabul edildi. Ancak sektörün önde gelen isimleri, gün geçtikçe backlinklerin öneminin azalacağını, onların yerini sosyal sinyallerin alacağını ileri sürüyorlar. Açıkçası Google’ın son 2 algoritma güncellemesi olan Panda ve Penguen’de bu görüşü destekler nitelikte.

 

Sosyal Otoritemi Nasıl Arttırabilirim?

 

Sosyal medya ve sosyal sinyallerin önemini anladığımıza göre bundan sonraki hedefimiz sosyal otoritemizi arttırmak olmalı. Bunun en iyi ve en doğal yöntemi kaliteli ve özgün içerik üretmektir. Tabi bu içeriğin paylaşılmasını kolaylaştırmak için yazılarınıza sosyal medya butonları eklemelisiniz. Her sosyal mecrada bir hesap oluşturup buralarda aktif olabilir, takipçilerinizle etkileşime geçebilirsiniz.

 

Görünen o ki ilerleyen günlerde sosyal etkimizi arttırma konusuna daha fazla önem vermemiz gerekecek. Artık “Sosyal SEO” kavramı yaygınlaşacak gibi gözüküyor. Eğer arama sonuçlarında daha iyi yerlere gelmek istiyorsanız erken hareket etmekte fayda var. Blogcular için sosyal medya sohbet etme yeri değildir, bunu unutmayın.

 

Yazının başında bahsettiğim ve bu yazıyı yazmama ilham veren videoyu merak ediyorsunuz buyurun:

 

Özlemeyi kendine yediremediğinde, insan yorulmaya başlar.

Mesela artık daha az şarkı dinler. Çünkü hatırlamak istemez. Daha büyük kahkahalar atar. Çünkü ağlamaktan korkar. Daha çok konuşur. Ama daha az güvenir. Daha çok yalan söyler. Arkadaşlarına yalan söyler, ailesine yalan söyler, hiç tanımadığı ve ilk defa konuştuğu insanlara yalan söyler ve en kötüsü de, kendine yalan söyler. “Özlemiyorum” der, “Sevmiyorum ki” der. Ama daha fazla özlemeye başlar. “Unuttum” der ama daha fazla hatırlamaya başlar. Yalan söylemek, özlemeyi durdurmaya yaramazki. Gülümser. Etrafına gülümser, ailesine gülümser, sokakta annesinin elini bırakmasından korktuğu küçük kız çocuğuna gülümser, elindeki hasta çocukla para bekleyen dilenciye gülümser. Gülümser ama insan özlediğini her ne olursa olsun, ne kadar gizlemeye çalışırsa çalışsın, gece başını yastığa koyduğun anda hatırlar. Sabah olur, hayatına devam eder. Tek bir şey bekler, özlendiğini biraz olsun hissetmek. Ama bunu belki hisseder, belki hissetmez. Sonucu ne olursa olsun hayat devam eder.

Sonra, bir an gelir. O an, insan içinde tuttuklarını ağlayarak dışarıya atmaya başlar. Bazıları ağlamaz. Bazıları dalga geçer. İnsanların duygularıyla dalga geçmek gibi. Ama her insan ağlar. Birileri bunu söyler, birileri yazar, birileri ise bunu asla söylemez ve gizler. Ağlarken bazıları kendinden nefret eder. Bazıları onu ağlatan kişiden.

Ve herkes sevebilir, herkes öpebilir, herkes koklayabilir, herkes dokunabilir ve herkes özleyebilir. Ama hiç kimse özlediğini kolay kolay söyleyemez. Hatta hiç kimse, şuan bu satırları okurken aklına gelen kişiyi özlediğini bile kendine yediremez. Ama özler.

Hemde çok özler.

aybetmek keske cocukken oynadigim oyunlardaki kadar basit olsaydi. Sadece aglasaydim ve gecseydi. Simdi oyunlar daha acimasiz ve ben her oyunda kaybediyorum. Bi tiyatro sahnesindeyim ve hic mutlu sonla bitmiyor benim oyunlarim ben tek kisilik bi hayati oynuyorum.kimine gore kotu kadinim kimine gore sahtekar ama aslinda tek bi gercek var ben yanlizim. Girdigim hayat kurdugum hayal hep bi baskasinin hayati baskasinin hayali. Bi adim geriden geliyorum hep.ya ben yetisemiyorum umutlarima yada baskalari acele ediyor hayati yakalamada. Canim yaniyo hatda vucudumdaki butun organlarim her bir parcam ayri ayri agriyo. Simdi vazgeciyorum sahnemde bi oyuncuya yer yok artik. baska sahnelerde de hartcamiycam kendimi. Cok gec kaldim kazanmak icin cok gec kaldim. Simdi canıma can katacak CANı buldum ama gec kaldim. O baskasinin kalbine can olmus . tarih yine bastan yasandi ve ben yine kaybetdim. ucundan kıyısından mutlu oldum oldugumu sandim ve anladimki benim payima dusen baskasindan arta kalanmis.kAlbim bi CAN icin atarken her dakikam yanlizliga umutsuzluga surukluyor beni Kaybedenler size sesleniyorum umut yok artik bundan sonra bir daha kaybetmenin ihtimali bile yok o yuzden oyun yine tek kisiyle bitti. Simdi perdeleri kapatma vakti...

Hayata gözlerini açarken hiçbir şey bilmiyorsun.
Sonra; konuşmayı, emeklemeyi, yürümeyi, aldatmayı, aldatmamak gerektiğini, insanların arkasından konuşmayı, konuşmamak gerektiğini, öpüşmeyi, yanlış insanlarla öpüşmemenin gerektiğini, sevişmeyi, sevmeyi öğreniyorsun. Bazen sevmemek gerektiğini. Nefreti öğreniyorsun sonra da.
Aşkı görüyorsun ilk önce annenle babanda. “Göremediğinde” filmler izliyorsun. Akrabalarına gidiyorsun. Göremezsen, kıskanıyorsun. Görmeye çalışıyorsun.
Annenle baban kavga ettiğinde babana “baba gitme” demeyi öğreniyorsun. Merak ediyorsun hep, nereye gittiğini, kim uğruna, neden gittiğini. Her insana giderken soruyorsun zaten. Onlara soramadığında kendine soruyorsun; “neden gitti?” diye. Hiç bırakmayacağına inandıkların birer birer gidiyor sonra. “Nedensizce”, hepsinden nefret ediyorsun.
Ardından yatağına yatıyorsun ve ağlıyorsun. Hayatı küçük yaşta “öğrenmeye çalışıyorsun”, yalnız olduğunu anlıyorsun. Bazen en iyi arkadaşının göz yaşlarının aktığı yastık olduğuna inanıyorsun. Ama onada kızıyorsun. Başkalarının görmesi için onun ıslandığını zannediyorsun, lanet ediyorsun.
Annen ya da baban geliyor yanına sonra, ya da kardeşin. “Ağlama lütfen, güçlü ol” diye sana sarılıyor. Göz yaşlarının biraz daha dinmesi için sıkı sıkı sarılıyorlar. “Geçeceğini” söylüyorlar. Bırakıyorlar. Geçmiyor sonra, kendine sarılıyorsun. Yine geçmiyor, o anlık diniyor. Unutmaya çalışıyorsun.
Hayatı merak ediyorsun. Hiç gitmeyecek olan insanların nerde olduğunu merak ediyorsun. Hiç aldatmayan, hiç yalan söylemeyen, hiç insanların arkasından konuşmayan insanların nerde olduğunu merak ediyorsun. Ya da var olup olmadıklarını düşünüyorsun.
Seneler sonra her insanın gideceğine inandırıyorsun kendini. Ona göre yaşarken sonra birine güveniyorsun. Gözlerini kapayıp elini ona veriyorsun. Sakladığın cümleyi bir anda hiç ummadığın şekilde kuruyorsun. “Beni bırakma” diyorsun. Unutmaya çalıştığın her insanın her hareketi tekrar hatırlatıyor kendini sonra. Her insan da aslında unutmaya çalıştığın insanları görüyorsun.
Ve o da gidiyor. Hala hayatı öğrenmeye çalışıyorsun. Hala merak ediyorsun.

Gün bitiyor. Gece gözlerini kaparken çok şey biliyorsun.
Susuyorsun ve yastığa kızıyorsun.

Yalnızlık akıp giden ve sizi bir sona ulaştırmasını bekleyerek akmasını istediğiniz zaman içinde kapana kısılmaktır. Tekliktir ve çoğalamamaktır. Çoğalmaya çalıştıkca daha yalnızlaşmaktır. Kendi kendine yetemeyiş, yetilen noktanın sonuna gelindiği andır. Sessizliğe seni dinlemesi için yalvarmaktan sıkılıp, seyirciye ihtiyaç duymaktır, seyirciyi bulduğunda dahada yalnızlaşmaktır. Eskisi gibi baş rolde en iyi performansını sergilemek için, altın bilmem ne verebilecek vasıfta insanlardan koleksiyon yapamamaktır. Tribünlere oynamamanın ödülü ya da hayatın size verdiği kırmızı karttır.

Yalnızlıkla beraber olamazsınız, yalnız olduğunuzda, aslında toplamınız 1 etmez, yalnızlık bütüne ulaşamamak, 0 ile 1 arasında kalındığında her daim 0 ı seçmek zorunda kalmaktır. O da kaybolmaz zaten, herşeyi yapabilirim, ve hiçbirseyi yapamam dersiniz.

Yalnızlık yalın olmaktan gelir. Yalın olmaktan gelse de kökü, uğultulu bir keşmekeş içinde kalabalıktan söz eder yalnızlıkta kaybolanlar. Takılan maskelerden, yalanlardan bahsederler; kendileri farklıymış gibi! Olmak istediği gibi görünmeye odaklanmış bir hayatı yaşarken, olduğu gibi görünmenin acizlik olduğunu yadsıyor gibi yaparak edebiyat kırıntılarıyla gururlarını korumaya, zaten acıyan yanlarına hava yastığı koymaya çalışırlar. Aslında ya reddedilmişlerdir ya da reddetmişlerdir.

Yalnızlık hırpalanmaktır ya da pamuklara sarmalayan huzurdur. Ya diken gibi batar ya da tam aksine kuş tüyünden yatak gibi rahatlık verir insana. Hepsi seçimle ilgilidir özünde; yalnızlık seçildiğinde sonradan kor ama yalnızlık kişiyi seçtiyse tekme ilk adımdan inmiştir zaten, gerisi nafiledir.

Kalkanları indirip, benliğini ortaya saçıp şeffaflaşan insanın üstüne basmak ne kadar kolaydır. Zayıf yönlerini o göz önüne sermiş ya zaten, aramayla vakit kaybetme. Onu yalnızlaştırmak için kalbini sadece bir kez ve derinden kırmak yeterli, ikinciye gerek yok; artık ölmüştür. Ne güzel! Hem kolay, hem pratik ve etkili çözüm; tek seansta yalnızlaş/tır/ma! Vur kaç… nakavt! Yalnızlık ömür boyu işte bu yüzden. En yakınlarına bile mesafeli, korunaklı olmazsan depresyonun dibinin dibinde can çekişen balık olursun. Yetmez aldığın oksijen. Yalnızlık da sana serenat yapar tüm kasvetiyle, içer içer açılamazsın, sarhoşta olamazsın. Yazarsın, ağlarsın. Ucu bucağı olmayan, çok sevdiğin mavisini bile göremediğin denizler üzerinde uçuşa geçersin en sonunda, bir daha da toprağa değmez ayakların…

Ve bunlara neden olan sadece sihirli bir değnektir. Azıcık da cesaretle yarı saydam aynalara bakan baktıkça kaybolan ablak yüzün nasıl da değişiverir. İçini doldurur boş bakışların aşk, güven, inanç. Umut titreyen elleri güçlendirir, terleyen ellerini kurutur. Akan göz yaşlarını siler. Yüreğinin bam teline basan o yalnızlık var ya, kaçıp gideceğine o kadar inanırsın o kadar bütün hissedersinki yalnızlık kaçar gider gözyaşlarıyla kuş misali. Silkelenmek insana iyi gelir… tırnaklarınla yapışırsın hayata, arada tırnakların kırılsada bırakmazsın. Ve birden başa döner hikaye. Sihirli değnek şeytanın sopası olur, üstelik eskisinden daha büyük şekilde. Gecelerı sarıldığınız 2. yastığınızla ayaklarınızın yere değmediği suğuk ve ıssız denizinizde öylece uçarsınız. Herşeyden vazgeçecek kadar inansanda, ne çabuk unuttun, Mazhar baba söylemişti sana yalnızlık ömür boyu! Sen unuttuysanda, inanmak istememişsende gördüğün tatlı rüyalardan uyandırıldın.

Gitmesi için bir sebep olmasına gerek yoktu.

Gerekmiyordu da zaten. Bahaneleri dinledikçe gitme demeyecek miydin, hala niye merak ediyorsun? Boşversene. Seni zaten nedenini anlatacak kadar bile önemsemiyordu. Gitmek istiyordu işte anlaman çok mu zor? Kurcaladıkça daha da çok ağlayacaksın. Devam edeyim mi? Sıkılmıştı. Başkaları çok cazip gelmişti. Sen başkaları değildin. Onlar senden daha güzeldi, daha iyiydi, daha eğlenceliydi. Sen nasıl olsa onun elinin altındaydın. Kolaydın, basittin. Hiç kimse olmazsa, salak gibi onun yanında olacak ilk kişi sen olacaktın. O ağlarsa; onu arar, ya da olduğu yere gider, sarılır, ağlamamasını söylerdin. Ağlamaması için canını bile verebilirdin. Ama sen şimdi ağlıyorsun, yanında mı? Cevaplasana. O kadar kör olmuştun ki, yanında olursan seni sevecek sanmıştın. Sen ona aşık oldukça onun senden uzaklaştığını göremiyordun. Görmeye çalışsaydın keşke. Sen onu sevmedikçe o sana aşık olacaktı belki de. Onunlayken biliyordun ama unutuyordun kuralları. Niye gitti biliyor musun? Çünkü eğer O buluşmak isterse kalbin deliler gibi atacaktı. Onu gördüğünde ellerin terleyecekti belki. Ne yapacağını şaşıracaktın. Kafanda konuşacak bir sürü şey planlamışken onun yanındayken unutacaktın. Yüzüne bakmaya korkacaktın bazen. Çirkin olup olmadığını düşünecektin. Sana sarıldığında Dünya’nın durmasını dileyecektin Tanrı’dan. Öptüğünde sonsuz olmasını isteyecektin. Sana “bu bizim şarkımız olsun” derse o şarkıyı başa sarıp milyonlarca kez dinleyecektin, sözlerini inceleyecektin. O sadece herhangi bir yerde duyarsa hatırlayacaktı, o da belki. Sonra sen yalandan dışarda olduğunu söylersen kızıp kızmayacağını merak edecektin. Onunla ilgili her şeyde heyecanlanacaktın. Bu yüzden seni sevmiyordu anlasana. Bu yüzden seni kolayca terk etti. Şimdi, arkadaşların unutman gerektiğini söyledikçe sen hatırlamak istiyorsun değil mi? Bazıları da döner diye umutlandırıyordur seni. Salak gibi bekliyorsun. Tek mesajına Dünya’ları vereceğin bir gerizekalıyı bekliyorsun. Ama O tek mesajıyla Dünya’ları ona verecek birini sevmiyor. O onu sevmeyen birini istiyor. Ya da onun gibi birşeyler işte. Hala merak ediyor musun? Anla işte, kısaca; sebep olmasına gerek yok. Gitmek istedi, gitti. Geriye neler bıraktığını düşünmüyor O, duygularını düşünmüyor, seni düşünmüyor.

Heyecanlanmanı, sevgini, aşkını, elinin terlemesini ya da soğumasını hak edecek birilerine doğru yürümeyi dene, belki mutlu olursun. Ve sebep olmadan giderlerse bundan sonra, şaşırmassın.

Seni özlemeyi özleyeceğim aklıma gelmezdi. Hayat insana neler yaşatıyormuş demekki. Çok değiştim sanırım. Bunu kendimde fark edebiliyorum. Örneğin artık gerizekalı gibi her atılan mesajı sen sanmıyorum. Açıkçası senin mesajını da beklemiyorum. Atma zaten “yanlış”tı sana göre. “Çok geç”ti diyordun her şey için. Ve şimdi nasılsın diye sorsan, “mutluyum” demek için çok erken ama “mutsuzum” da diyemem, anlayacağın o günler de çok geride kaldı. Karşımdaki daha da çok uzatmasın diye “iyiyim ya yok birşey” diyordum, içim kan ağlaya ağlaya. Ama şimdi o cümleyi tamamen gerçek anlamıyla kullanıyorum. Eğer merak ediyorsan, -ki buna çok ihtimal vermiyorum- başkalarına tutunmaya başladığımdan beri, geride bıraktıklarım yavaş yavaş siliniyor aklımdan. Anılar siliniyor. Gittiğimiz, bulunduğumuz, öpüştüğümüz, sarıldığımız, bana kızdığın mekanları bile ezbere bilirken hepsinin üstünden başka anılarla geçiyorum artık, geçmeye devam da edicem. Üstünden geçtikçe seni karalıyormuş gibi hissediyorum. Ve açıkçası bir gün silineceğine eminim. Yaptığın, yazdığın hiçbir şeye bakmıyorum. Merak da etmiyorum. Görmezsen acıtmaz, buna inanıyorum. Asla da görmem umarım. Artık sabah uyandığım anda adın gelmiyor aklıma. Başka şeyler geliyor, sanırım artık sana değil, başkalarına açıyorum gözlerimi. Başkalarına uyanıyorum.
Sana bunu diyeceğim aklıma gelmezdi ama iyi ki de gitmişsin.
İyi ki de yoksun.
Bu yazı hala seninle ilgili olabilir ama ilk defa yazarken eskisi gibi hissetmiyorum, seni özlemiyorum, seni istemiyorum, seni beklemiyorum.
Duymak istiyorsan; seni unutuyorum. Bunu istememiş miydin zaten? “Bensiz daha mutlu olucaksın” demiştin. Haklıymışsın.
Ama bana sorarsan, seni unutmaya başladığım için bile bazen üzülüyorum.

Böyle bir sona hazırlamamıştım kendimi. Gideceğini hiç kabullenmemiştim. Öyle öğretmiştin çünkü. “Seni bırakmayacağım söz sevgilim” diyen birine “hayır yalan söylüyorsun gideceksin” de dememiş değildim aslında ama kendi dediğime bile inanmamıştım, bitmez sanmıştım. Yalandan öyle demiştim aslında, “hayır gitmeyeceğim” demeni bir kaç kez daha duymak için. Belki de ben sadece salaktım, saftım, aptaldım. Ama sen de şerefsizdin görmezden gelemezsin. Ben çok aşıktım ama sen de seni sevdiğim kadar sevmemiştin işte. Saklamana gerek yok, çıkarabilirsin yerlerinden hislerini. Gizlenecek ne kaldı ki? Korkacak, kaybedecek ne var ki elinde? Özlemeyi kaybedersin belki. Özlemeyi özlersin aklına gelirsem. Belkilerle hiçbir yere gelemiyor insan bunu çok iyi anladım. “Belki özlüyordur”, “belki seviyordur”, “belki hiç özlemiyordur”, “belki hiç düşünmüyordur”, hepsi sanki teker teker ağzıma sıçıyormuş gibi olsa da sonunda boş yere umut sağlamamayı öğretiyorlar bana. Giderken bile birşeyler öğretiyorsun anlayacağın. Hep kendime kızıyorum, seni annemin ve babamın yerine koymuştum. Tam elinden tutarken, tam “hiç gitmeyeceğine inandığımda” bırakmamalıydın. Ben sana sıkı sıkı sarılırken “gitmeliyim artık bitmeli” dememeliydin. Çok şey miydi istediklerim bilmiyorum, biraz daha çok sevseydin beni, biraz daha annem ya da babam olsaydın, biraz daha benle kalsaydın, biraz daha yalan söyleseydin, biraz daha kokunu içime çekebilseydim. Çoktu değil mi, zordu, biliyorum. Boşver.

Adını tam olarak koyamadığım bir noktadayım. Ayrılık, bitiş, son, kapanış.. İnan, bilmiyorum. “Bitti”, “ayrıldık” kelimelerini ikimize yakıştıramıyorum. Söyleyemiyorum. Belki de söylemek istemediğimdendir. Bu bahsettiğim öyle bir nokta ki boşluk desen boşluk değil, kalp kırgınlığı desen o da değil. Sanırım “bittiğini kabullenememek”. Heh evet, anladım şimdi; bittiğini kabullenememek. Bu cümle çok oturdu. Hani nasıl hissettiğimi merak ediyorsan bahsedeyim; sanki sen tamamen ölmüşsün gibi. Sanki hiçbir dua seni getirmeyecekmiş gibi. Sanki bir daha hiç yanına gelmeyecekmişim gibi. Sanki bir daha hiç sana dokunamayacakmışım gibi. Sanki bir daha hiçbir sorunumu, derdimi, mutluluğumu senle paylaşamayacakmışım gibi. En sevdiğim oyuncağım gibi.. Başkalarıyla paylaşmayı göze alamadığım oyuncağım gibi.

İnsanların neler düşündüğünü merak ederdinya bazen, söyleyeyim; “geçecek”, “ondan başkası mı yok”, “daha iyileri var”, “iyi oldu seni haketmiyordu zaten”, “bunun için mi ayrıldı?”, “seni sevmiyordu bence” gibi şeyler. Sonuncusu çok parçalara ayırmıştı beni. Dağılmıştım anlayacağın. Son cümleden sonra söyleyenin yüzüne de bakamadım, bundan sonra sana da bakamam sanırım. “O mu anlayacak bizi, onlar bilmiyorki” diyeceksin, konuşacaksın, beni kandıracaksın belki. Eğer kendi kararlarınla yaşasaydın, dediklerine inanırdım. Ama hiçbir zaman kalbinin derinlerine inip bizi hissetmemiştinki, nerden bileceksin? Bilemezsin.

“Seni daha fazla üzmek istemiyorum”

Vay be. Yazılması ne kadar kolay, dile getirmesi ne kadar basit. Nasıl olsa biraz zaman geçer, sen üzülürsün birazcık. Bir ay, bilemediğin iki haftaya da acını iyileştirmeye çalışan bir orospu çocuğu gelir ve seni sevdiğini söyler. Sen de inanırsın. Benim belki milyonlarca kez kurduğum cümleye inanmayıp, başkasının tek diyişinde ona inanmak istersin. Adını aşk koyarsın sonra da.

“Bensiz daha mutlu olacaksın”

Klasik cümlen. Çok iyi biliyorsun zaten sensiz nasıl günler geçirdiğimi. Bu yazıyı yazarken neler hissettiğimi o kadar iyi biliyorsun ki, bu yüzden gidiyorsun. Haklısın. Gittin ve emin ol, çok mutluyum, evet.

Yazınca rahatlamaya çalışırım sanmıştım. Ama bu senle ilgili son yazım, son sözlerim sanırım. İnsan bir zaman sonra ne kadar konuşursa konuşsun, ne kadar yazarsa yazsın, ne kadar sarılırsa sarılsın, eskisi gibi hissetmiyor.

Kendini kutlamalısın. Senden nefret etmeye başlıyorum.
Ayrılık, bitiş, son, kapanış demiştimya, bu da son perdeydi işte.
Kendini alkışlayabilirsin.

Bundan sonra nolacağını çok mu merak ediyorsun?

Onun “bitti” dediği anları sürekli hatırlayacaksın. Hatta unutamayacaksın. Zaman zaman ilk öpüştüğünüz anlar gelecek aklına. Sonra son öpüştüğünüz an. Ona utanarak ilk sarılışın gelecek aklına. Sonra korkarak son sarılışın. Her gece dua edeceksin sırf yeniden seni sevmesi için. İnsanlara bazen “umarım mutlu olur” diyeceksin. Ama lütfen, yalan söylemene hiç gerek yok. Çok iyi biliyorsun sensiz mutlu olursa bu canını yakacak. Lütfen kendine söyle, o eğer başkasını öperse hiç ağlamayacak mısın? Onu görünce yolunu değiştirmeyecek misin? Sırf “hissetmekten korktuğun için” ondan kaçmayacak mısın? Kaçacaksın. Sonra arkadaşların gelecek, unutturmaya çalışan arkadaşların olacak. Bazen işe yarayacaklar, kafan dağılacak. Ama söylesene, eve döndüğünde tek bir kişiyi aramayacak mısın? Ailen dışında tek bir kişinin kızmasını beklemeyecek misin? Başkaları mesaj atacak, umursamayacaksın. Diziler izleyeceksin, kitaplar okuyacaksın, filmler eskiteceksin. İzlediğin ya da okuduğun kitaplarda sırf en iyi o anlar diye saçma sapan şeyleri ona anlatmak istemeyecek misin hiç? Anlatmayacaksın, gururun konuşacak. Arkadaşlarından nefret edeceksin. Hepsi “arama, konuşma” diyecek. Kızacaksın. Pişman olacaksın sırf içinde kalan cümleler için ağlayacaksın. Onu başkasıyla paylaşma düşüncesi canını yakmaya yeter hale gelecek. Yastıkları yumruklayacaksın. Her şey, herkes anlamsızlaşacak. Dünya’nın en yakışıklı çocuğu ya da en güzel kızı da gelse, onu isteyeceksin. Hepsi çirkin gelecek, hepsinde kusur bulacaksın.

Ağlayacaksın ve şöyle diyeceksin kendi kendine, tıpkı şuan yaptığım gibi;

“Ama, gerçekten, o beni bırakmayacağını söylemişti. Beni bırakacak son insan olacağını söylemişti.”

Şimdi sen okuyorsun belki bilmiyorum ama sen çok salaksın. Bende salağım.

Ben seni çok sevdim. Pardon, aşık oldum.

Sense en zor anlarda seni seviyorum diyemeyecek kadar acizdin. Ya da sırf gitmemem için milyonlarca şans veremeyecek kadar aptaldın.

Ve ben hiçbir zaman bir salağa aşık olmaktan vazgeçmedim.

Hep sana doğru yürüdüm, hep sana koştum.

Şimdi anlıyorum, sen hiç bana gelmemişsin.

Sen gittikten sonra çok şey oldu. Mesela gelen birçok mesajı sen sanıp sevindim. Senden olmadığını görünce ağladım. Birsürü şarkıyı eskittim. Hepsini dinlerken “artık yeter” dedim. Ama sıkılmadım hiç. Beni ağlatan, seni düşünmemi sağlayan şarkılardan nasıl sıkılırdım ki?

Dışarı çıktım. Arkadaşlarımla gezip dolaştım. Bir süre seni unuttum, unuttuğumu sandım. Evin anahtarını anahtarlığa koyduğumda yalnız olduğumu hissettim. Anlayacağın özgürlük bile bir yerden sonra sıkıyor. İnsan ait olmak istiyor.

Birsürü film, birsürü saçma sapan “bunu mu izleyen var mıdır?” diye düşündüğüm dizileri izledim. Karakterlere seni koydum. Adam hep kadına aşıktı. Kadında adama. Kadın hiç bilmiyordu.. Ve bir türlü kavuşamıyorlardı. Keşke sana anlatma fırsatım olsaydı.

Aileme seni anlattım, psikologa gittim, arkadaşlarıma saatlerce seni anlattım. Sıkıldılar. Başka şeyleri kendime dert etmeye çalıştım. Hep “acaba o bu konuda bana nasıl yardım ederdi” diye düşündüm durdum. Hep seni bekledim aslında, senin konuşmanı istedim.

Kendimi kötü hissettiğim her anda seni yanımda düşündüm. Kendi kendime, senle konuştum. İçimde olduğunu düşündüm, beni dinlediğini hayal ettim. Dua ettim.

Ve sen;

Hiç konuşmadın. Hep sustun. Susman bile canımı yakıyor. Çünkü seni başkasının yanında görme ihtimali bile gözlerimin dolmasına yetiyor. Ve korktuklarım hep başıma geliyor. İnsan en çok da “hayır o bana yapmaz” dediklerinden korkmalıymış bunu anladım.

Şimdi bazen yolda karşıma çıkan birilerinin bazı hareketleri sana benziyor. Sanırım seni taklit ediyorlar, inadıma. Ama yanılıyorlar. Hiçbiri sen gibi sarılamıyor. Konuşamıyor. Sahiplenemiyor. Öpmüyor. Dokunmuyor.

Keşke bu yazdıklarımı sen bana söyleseydin. Emin olabilirsin; gitmezdim.

Keşke bana ihtiyacın olsaydı.

Birini çok sevince hep gidiyor mu? Merak ediyorum da. Çünkü kimi çok seversem, kimden hiç vazgeçmemekten vazgeçmediysem, gidiyor. Kimi öpsem, kime sarılsam, kimle konuşsam, hemen sonu geliyor. Halbuki daha çok var zannetmiştim. Sanırım ben birini çok sevince, onlar beni sevmiyor. Mesela O gitti. Düşünüyorum da bir daha ben onu öpemeyecek miyim artık? Gerçekten, ona doğru yürürken yüzümde tebessüm olmayacak mı? Ya da bir daha hiç ona doğru yürümeyecek miyim? Hiç ona doğru koşmayacak mıyım artık? Bir daha hiç günaydın mesajı atmayacak mı? Hayır ya atıcak diyorum sonra. Hatta birsürü şey yazmış olacak. Hepsini gülerek okuycam. Seni seviyorum aşkım günaydın diyerek cevaplıycam hepsini. Ama biliyorum cevaplamam gereken bir mesaj olmayacak. Sadece kendimi kandırıyorum, biliyorum. Bazı şeyleri görmüyorum, görmek istemediğim için. Unutursun diyorlar. Başkası olur diyorlar. Biri gider diğeri gelir diyorlar. Ama o biri hiç gitmesin istemiştim ben, çok mu zordu? Lütfen ya. Yanında biraz daha uyumak, bir kaç kere daha öpmek, biraz daha sıkı sıkı sarılmak? Sanırım bazı şeyler elimin altındayken gidince, bir zaman sonra imkansızlaşıyor. Ama söyler misin, nolurdu yanına gelseydim, yine aynı parfümü sıksaydın ve bir kaç şeyini daha bana verseydin, saklasaydım. Bir kaç şeyin daha bende kalsaydı. Olmaz mıydı? Biraz daha yalan söyleseydin, yüzlerce defa daha seni seviyorum deseydin, binlerce seni hiçbir zaman bırakmayacağım deseydin, inansaydım, ve böyle olmasaydı. Nolurdu ki? Çok mu şey istedim?

Sanırım senin gitmeni gerektirecek çok şey istemişim.

Görmüyor musun?

Ölsen umrumda olmaz artık diyorum kendi kendime. Buna inanmaya çalışıyorum. Çünkü yanımda değilsin. Benden başkasının yanında olup hayatımın içine sıçacağına ölmeni istiyorum bazen.

Sonra da başkasıyla ol, dokun, öpüş, seviş diyorum. Gerçekten, gidebilirsin aslında. Senin için doğru olan benim unutmam gerektiğiydi sonuçta. Tamam, hadi, umrumda değilsin. Ama haberin olsun; geceleri ara ara ağlayabilirim. Duymazsın ama hissedebilirsin belki. Kızma. Hala kimle ne konuştuğunu gizlice insanlara sorabilirim. Kıskandığımdan değil saçmalama. Hala seni takip edebilirim. Hala başkalarında seni arayabilirim. Seni sevdiğimden değil, hatırlamak istediğimden sadece. Bazen izlediğim dizilerde veya filmlerde gördüğüm kahramanları senin yerine koyabilirim. Sonra bazı günler sıkıldığımda dinlediğim şarkıların aynısını senin dinleyip dinlemediğini merak edebilirim. Moralimin içine sıçılmış olduğu bir günde kendi kendime seni yanımda hayal edip seninle konuşabilirim. Sınavlarımdan düşük not aldığımda senin kızacağını umup, bir dahaki sınavda çok iyi not alacağımın sözünü sana verebilirim.

Hala seni sevebilirim.

Ve sen hiçbirini bilmezsin. Gittiğini zannedersin, bittiğini zannedersin.

Hiç bilmezsin ki; yokluğunun hala yanımda, yatağımda, telefonumda, giysilerimde, tenimde olduğunu. Ne yani, yoksa görmüyor musun?

Keşke beni hiç hayatımdan gitmeyecekmiş gibi, hiç aldatmayacakmış gibi, hiç göz yaşı dökmeme izin vermeyecekmiş gibi seven biri olsa. Üşüdüğümde ısıtmaya çalışacak biri de olabilir. Ya da sabah erken kalkmam için geç yatmama kızacak biri. Dışarıda çok kaldığımda eve gitmemi isteyip beni azarlayacak biri. Ne bileyim, benden başkasını asla göremeyecek biri. Görse bile “sadece arkadaşı” dediğimde cümlenin tam anlamını bana hissettirebilen biri..Başkalarıyla olabilir, gülebilir, konuşabilir, dokunabilir. Ama hep aklının bir köşesinde oluyim mesela. Başkalarına anlatırken benim anlattığıyla ilgiliği ne düşünebileceğimi tartsın mesela.

Ben sınavımdan kötü not aldığımda bana kızsın. Beni azarlasın. Ağzıma sıçsın. Yeri geldiğinde annem, yeri geldiğimde babam da olabilir. Gözünde küçük gözükebilirim. Gurursuz olabilirim. Ama bu “zaten beni naparsam yapayım sevecek” gibi salak salak düşünmesini sağlamasın. Sonra ben kötü olduğumda hemen beni arasın. Ben açmıyayım telefonu. Ama o, hep arasın. Sonra mesaj atsın. “Aç” desin. Sonra telefonu açayım ve saatlerce anlatıyim, asla sıkılmasın.

Sabahları 12629 tane mesaj atsın. Ondan geç uyandığımda bana “neden bu kadar geç uyanıyosun ya” diye kızsın. Şımartsın. Sonra bende ona kızayım “neden bu kadar erken uyanıyorsun” diye.

Saçmaladım biliyorum. Sadece birazını yapabilir insanlar.

Severler, öperler, sarılırlar, sevişirler.

Sonra da hiçbir şey olmamış gibi davranırlar.

Giderler.

Öyle.

Bir an

Uzun zaman olmuştu. Çoktandır görmüyordum. Özlemiştim. Sana söylememiştim. Zaten sana değil kendime yediremiyordum ben. Çünkü olmamalıydı, ben seni özlememeliydim. Seni görmemeliydim. Çünkü yine gözünde düşüp bir anda her şeyi unutup seni öperken her şeyi unutacaktım. Unutmamalıydım.

Konuşmalarımızı okumamalı, resimlerimize bakıp ağlamamalıydım. Beraberken giydiğim giysilerin hepsini çıkarıp seni kokladıktan sonra anneme asla yıkamaması gerektiğini söylememeliydim.

Ama yapamadım. Sana hep “iyiyim” dedim. İnanmadın. İnanma zaten, yalandı. Belki sen de biliyordun, neyse.

İlk gördüğümde sana sıkıca sarılıp hiç bırakmamak geldi içimden. Yapamadım. Yavaşça yürüdüm yanına. Koşamadım.. çünkü koşmamalıydım. Bana göre doğru olan oydu. İşte orda gururum hareket etti, aslında ben değildim. Hep bu gurur yüzünden zaten, bana kızma sevgilim. Yanına yaklaştığımda beklemediğim hareketi yaptın, sarıldın. Şaşırmıştım. Ellerin boynumda, benim ellerimse belindeydi. Özlemiştim. Yine yavaşça boynuna doğru yasladım başımı ve özlediğim kokuyu, gecelerce ağlayarak hatırlamaya çalıştığım kokunu aldım. Değiştin demiştim. Ama her şeyin aynıydı sadece biraz daha güzeldin.

Sesin kulaklarımda, kokun burnumda, ellerim vücudundaydı. Daha güzelini yaşamamıştım. Ne öpüşmek, ne sevişmek. Belki de hayatım boyunca bu anda böyle kalabilirdim. Ta ki bir anda birbirimizi bırakıp oturmasaydık eğer

Hiç gitmeyeceğine inandığım insanlar hep ilk gidenler oluyor. Tesadüf mü, rastlantı mı, kötü şans mı dersin bilmiyorum ama ben “hayal kırıklığı” diye tanımlıyorum. Çünkü sonuçta hep “hayır o gitmez”, “o aldatmaz”, “o asla benim kötülüğümü düşünmez” dediklerim ellerimi sıkı sıkı tuttuktan sonra bir anda sanki elim soğuduğunda ısınmak için başka birine gidiyormuş gibi geliyor. Onlar sanki ısıtacakmış gibi.. Sen onlar gibi olmazsın sanmıştım hep. Elimi ısıtırsın sanmıştım. Birazcık daha tutsaydın ısınacaktı halbuki. Nolurdu sanki? Biraz daha kalsaydın nolurdu? Biraz daha benle dalga geçseydin nolurdu sanki? Zor muydu? “Hayır aslında” diyorsun içinden biliyorum. Şimdi farkına vardım da, sen gittikten sonra dışarı çıkasım gelmiyor. “Eve ne zaman gidiceksin” deyip beni azarlayacak biri olmadığı için. Hele başkalarıyla buluşmak hiç gelmiyor içimden. “Neden onlarla buluşuyorsun da benle buluşmuyorsun?” diyecek bir sen olmadığı için. Sanırım aptalım. Hep inadına yapmışım birşeyleri. Sen yokken bazen ben dışardayken etrafımda bir sürü insan oluyor. Birbirlerine sarılan, birbirini öpen bir sürü insan. Bense yanlarından geçerken sadece onların yerine ikimizi koyarak gülümsüyorum ve “ne kadar şirinler” deyip geçiyorum. Kimse duymuyor. Sen de duymuyorsun. Biliyor musun, çok zor geliyor; yerine başkalarını koymaya çalışmak. Bunu yazmak bile içimi ürpertiyor. Tenini ezbere bildiğim birini, “yok bişey” dediğinde birçok şeyin olduğunu bildiğim birini, parfümünü her yerde tanıyabileceğim birini silip yerine başka bir yabancıyı yerleştirmek. Ne biliyim. Hiç bana göre değil. Bu arada keşke giderken bazı şarkıları da yanında alsaydın hiç fena olmazdı biliyor musun? Unutmamam için verdiğin bir sürü eşyanı da. Onlara bakmak, dinlemek, hatırlamak, koklamak, hepsi çok zor, çok ağır.
Ve şuan, hala ellerim soğuk olabilir. Ama donmadım daha.
Keşke ısıtsan.

Bitti

İçim çok acıyor.

Tarif edilemez bir acı bu. Kalbimi düşün, evet atışını duyduğun ve neden bu kadar hızlı attığını merak ettiğin yer, işte orası ve etrafı. Çok acıyor. Aslında tam anlamıyla acıyor mu demeliyim yoksa sıkışıyor mu, bilmiyorum. Ama gerçekten tarif edilemez bir şey. Edemedim de zaten, neyse.

Neden böyle oluyor, en çok sen biliyorsun. Ne zaman hızlı attığını en iyi de sen bilirsin. Bilmiyorum ama şuan bunu yazarken senle konuşuyor gibi hissediyorum. Özür dilerim. Ağlıyorum. Ağlamamı istemezdin kızardın hep. Kızma bu kez gerçekten rahatladığım için ağlıyorum. Üzüldüğüm için değil.

Keşke eskileri özlemek bu kadar acıtmasa, bu kadar yakmasa, etkisi günlerce, haftalarca, aylarca ve belki de sürecek mi bilmiyorum ama yıllarca sürmese. Düşünüyorum da “bitti” dediğimizde bitseydi her şey, gerçekten çok güzel olurdu. Bu kadar uzamazdı. Bu kadar yakmazdı. Ben bu kadar özlemezdim. Kokunu hala üstümde kaldığı giysilerden çıkarıp koklamazdım. Bıraktığın şeylerde sırf elin deydi diye düşünüp kendime eziyet çektirmezdim. Hala her izlediğim şeyde, her duyduğum şey de “o da severdi” demezdim. Niye bu kadar uzuyor bilmiyorum. Son mesajında “zamanla geçer merak etme iyi geceler” demişsin. Kendine uyguladığın şeyleri herkes yapacak değil. Ama haklısın, her şeyi yapabilirsin artık, özgürsün. Bilmiyorum mutlu musun ama tek istediğim şey; senin bana söylediklerini sen onlara, benim sana söylediklerimi onlar sana, söylemesin nolur. Bize saklı şeyler de kalsın. Lütfen.

Sen, eğer hala aynı sensen eğer, bu kadar acıtmak istemezdin.

Bugün ikimiz beraberken giydiğim bir kaç giysiyi kokladım. Senden başka her şey kokuyor sanırım. Hatalıyım. Biraz daha seninle olmalıydım. Bir kaç kere daha giymeliydim bazılarını. Sana biraz daha sıkı sıkı sarılıp, biraz daha seni içime çekmeliydim. Sarılmalıydım, bir daha gelmeyecektin çünkü. Koklamalıydım, 6 milyar kişide bulamayacaktım tenini.

Sarılmalıydım, koklamalıydım, öpmeliydim, konuşmalıydım. Ama gitmemeliydin.

Bugün etrafımdaki benden nefret edenleri düşündüm. Sonra aklıma sen geldin. Herkesin nefretine yetecek biri aşık-tı bana. İçimden O, herkese yeter dedim. Ardından korktuğum soruyu sordum, kendimde beklemiyordumya zaten. “Aşık mıydın?” Ürperdim, bir anda üşüdüm sanki. Soğuk da değildi aslında.

Hatırladım, giderken sen de “senden nefret ediyorum” demiştin. Sen de “herkes“tin. Görememiştim.

Hep hiç gitmeyecekmiş gibi hayatımda kalacağına inandığım insanlara aşık oldum. Herkese onları savundum. “Hayır çirkin değil burda öyle çıkmış”, “hayır öyle değil”, “hayır o aldatmaz”, “saçmalama lütfen o gitmez”. Ne ? Gitmez mi?

Hepsinin elleri bana ait zannederdim. Vücutları bir tek benim için yürür zannederdim. Gözleri sadece beni görür, dudakları yalnız beni öper, kolları sadece bana sarılır. Çünkü hep sevgiye muhtaçtım. Sanırım hep de öyle kalıcam. Hep başkalarına sarılırken bulucam kendimi. Hep seni ararken bulucam yazıcaktım, pardon.

Şimdi istediğin kadar sigara içebilirsin. İstediğin kadar başkalarıyla öpüşebilirsin. İstediğin saate kadar dışarda kalabilirsin. Kızmıyorum, kızamam.

Ama umarım; huzurla uyuyamazsın.

Bazen sırf karşındaki senden çok daha mutlu olsun diye ona her şeyini verirsin. En çok da kendini. Kimseye göstermediğin özelliklerini, huylarını. Vücudunu bile. Kimsenin bilmediği erişemediği yerler artık onun olmuştur. Sonunda anlarsın sen, insan mutlu edeni değil aslında karşısındaki onu üzdüğünde ona aşık olurmuş. Yeni yeni öğrenirsin.

Sonra bir sabah olur. O gün içerisinde ayrılırsın. Halbuki o sabah yine sıradanmış gibi başlamıştır. Günaydın mesajıyla uyanmışsındır. İyi geceler mesajıyla uykuya dalmışsındır. Hatta o “uyudun mu ya” bile demiştir belki de. Böyle iğrençtir işte. Hiç bilemezsin ki, yarının neler getireceğini. Tahmin edemezsin, saatlerin neleri yok edeceğini. Zamanın neyi elinden aldığını hep elinde tutunacak bir şey olmadığında; yani kaybedince anlarsın zaten. Sonra başka bir sabah olur, özlersin. Mesaj beklersin. Hiç gelmeyeceğini bildiğin halde, beklersin, beklersin, beklersin. Hep boşunadır, sen de bilirsin. Ama nefret ettiğin bu Dünya sana bir sürü umut sağlar. O değil, umudu sana zaman verir. Ama sen hep senin hayatını mahvedende suçu ararsın. O giderken bile umut bağlamıştır aslında. “Geri döner mi?” diye. Sonra başka bir sabah olur, alışmaya çalışmalıyım dersin. Dışarı çıkarsın. Başkalarının gözlerinde onun gözlerini görürsün. Başkalarının konuştuğu cümleleri dinleyip “o da böyle derdi” dersin. Kızarsın kendine. O benim burda olmamı istemezdi dersin, kendi kendine. Ama ne kızan biri vardır, ne seni arayıp eve gitmeni isteyen. Yine gelip ağzına sıçmasını dilersin. Ama gelmez. Sen de başka gözlere dalarsın. Dalıp gidersin öylece. Sonra başka bir sabah olur. İzlediğin filmdeki bir hareket, dinlediğin bir şarkı sırf aklına onu getirdiği için ağlarsın. Rahatlamaya çalışırsın. Gözyaşlarını silen biri kalmadığında rahatlamadığını hatta aksine daha da boğulduğunu anlarsın. Sonra başka bir sabah olur. Onun adını bir köşelerde yazdığın defterler, unutamadığın tarihler, saat dilimleri, telefonundaki eski arama kayıtları, videolar, konuşmalar “tam da unuttum” dediğinde önüne çıkar. Hatırlarsın. Suçluyu bulamazsın. Çözemezsin. Çünkü yokluğunda onu hatırlayan sensin. Hatırlatan o değil, silmeyen hep sensin. Karalayan belki o, ama silmeyip yeniden yazmaya çalışan hep sensin. Kuralları hep unutursun. Sonra başka bir sabah olur. Ve onu başkasının yanında olduğunu görür, duyar veya işitirsin. Dışarı çıkamazsın, eskilere bakamazsın, başkalarının gözlerinde onu göremezsin. Aynaya bakarsın, gözlerin dolar, bu sefer gözünün içinde onu görürsün. Silemezsin, karalayamazsın. Sadece bakarsın. Her şeyini verdiğin için artık sen; onun elinin altındayken, sen kaybolduğunu anlarsın. Sonra başka bir sabah olur. O başkasını öper, sen resimlerini öpersin. O başkasıyla konuşur, sen eski konuşmalarını okursun. O başkasına “bu bizim şarkımız olsun” der, sen onu hatırlatan her şarkıyı dinlersin. O başkasına sarılır, sende yokluğuna sarılır, uyursun.

“Anlat” demiştin. Anlatabildim mi?

Neden yok?

Bazı insanlar gittikten sonra herkesi ona benzetmeye çalışıyorum. Sanırım sadece çalışıyorum. Çünkü hiçbir zaman ne kimse O oluyor, ne de O kimse oluyor. Hep özel kalıyor. Çok özel.

Bazen herkes gibi olmasını istiyorum. Sıradan ve hiç olmasını. Ama olmuyor. Ne o “hiç” olacak kadar çıkabiliyor hayatımdan, ne de ben hiçliği ona yakıştırabiliyorum.

Aslında ona da kızmıyorum. Rüyalarıma her gece girmesinde onun bir suçu yok. Ya da her şarkıda oturup ağlamamda onun kesinlikle bir suçu yok. Ama sonra ağlarken ya da herhangi bir zaman aklıma geldiğinde tek bir soru soruyorum “neden yok?”

İçim acıyor. Belki size de oluyordur. Böyle parçalara ayrılıyormuş gibi oluyorum. Görebiliyorum, dokunabiliyorum ama artık hissedemiyorum. Hissizleşiyorum. Sanki bütün vücudum yumruk yemiş gibi.

Hepsini geçtim. Ben ona “herkes”i yakıştıramıyorken o çoktan “eski”yi bana yakıştırmış bile.

Bir suçu yok demiştim.

Ama bir yerlerde bir şeylerde onun çok suçu var.

Çok.

O bunu biliyor.

Bildiği gibi de gidiyor.

“Neden yok?”

Bana aşık ol

Sen bu dünyadaki en dengesiz insansın.

Tam 1 saat önce beni öpüyordun. Tam 1 saat önce benle konuşuyordun. Gitmememi istiyordun. İğrenç bir insansın. Evet. Bildiğin iğrençsin. Senden nefret ediyorum. Ama seni hala seviyorum. Hala mesaj atabilirsin. Hala beni yanına çağırabilirsin. Mesajına hemen cevap vereceğimi ya da belki yanına koşa koşa geleceğimi bildiğinden, ne mesaj atıyorsun ne de yanına çağırıyorsun artık.

Belki güvenmem gereken son kişisin. Belki sesini duymam gereken son kişisin. Ama hala tam bir salak gibi en çok sana güveniyor, tam bir aptal gibi en çok senin sesine muhtaç kalıyorum.

Bana yine “nerdesin sen”, “kimlesin!” deyip kızmanı istiyorum. Ağzıma sıçmanı istiyorum. Yine senin dediklerini yapmayıp senden özür dilemek istiyorum. Senin affını istiyorum bazen. Çünkü ben senin “tamam affediyorum ama bir daha yapmak yok” demene bile aşığım. Kurduğun her cümleye, gözlerinin her hareketine, sıktığın her parfüme. Bilmiyorsun ki. Sıktığın her parfümü başkasının üzerinde kokladığımda gözlerimin dolduğunu bilmiyorsun. Sen seni çok sevdiğimi, çok özlediğimi, senin her hareketini adım gibi aklımda tuttuğumu bilmiyorsun mesela.

Kendimi en çok; “eve gitsene artık”, “ilaçlarını aldın mı”, “nolur üstüne bişey giymeden çıkma” diyen biri olmadığında yalnız hissediyorum. Yine ailemin izin verdiği şeylere sen izin vermeyince senin dediğini yapmak istiyorum. Sanırım artık özgürüm. Aslında özgür olmak istememiştim ki. Senin olmak istemiştim, gözüm kapalıyken senin olmak.

Özleyeceğim çok şey olduğuna adım gibi eminim. Mesela elimle oynamanı, parmaklarım hakkında konuşmanı çok özleyeceğim. Anlattığın o izlediğin filmlerdeki kahramanları bile özleyeceğim. Telefonumu vermeyince sinirlenmeni de.

Keşke “bana aşık ol” diyebilseydim. Beni çok sev diyebilseydim. Belki bir dilek hakkım olsaydı bana aşık olmanı dilerdim. Ya da sadece, benim seni ne kadar çok sevdiğimi anlamanı.

Ne bir dilek hakkım, ne de bir mucizem, ne de bir son şansım var.

O kadar şeyden sonra “sen” ya da “ben” yine aynı olabiliriz. Öpüşebiliriz, sarılabiliriz, sevişebiliriz.

Ama bu, “biz”i kaybettikten sonra hiçbir şeye yaramaz.

Keşke bana aşık ol demeseydin.

Keşke yıldızlara bakarak dilek dilemeseydin ve dileğin gerçek olmasaydı.

Sanırım bu yüzden; seni değil en çok “bizi” özlüyorum.

Artık baya bir zaman oldu gidişinden.

Sen saymıyorsundur. Umursamıyorsundur belki de. Zaten Dünya umrunda olmazdı. Ama ölsem üzülürdün belki di mi? Çünkü sen ölsen, en çok ben üzülürdüm. Bilmezsin sen. İnanmassın şimdi de. Seni en çok ben sevdim. Sen hissetmesen de. Bilmiyorum gerçi. Belki de hissettin. Ne biliyim. O kadar uzun anlatmadın ki.

Ama sen şimdi başkalarıyla olduğunda nasıl içim böyle acıyorsa, sen de yaşayacaksın aynısını. Cezasını ben değil, ama başkaları verecek sana eminim. Bu böyle. Etme bulma dünyası, sen de bilirdin. Bile bile neden yaparsın bilmiyorum. Korkmuyor musun gerçekten söylesene. İçin acımıyor mu, böyle kalbin sıkışmıyor mu hiç ?

Çok konuşurdun. Çok kızardın. Çok çabuk sinirlenirdin. Çok şirinsiniz derlerdi. Bilmezlerdi içimizi. Bilemezlerdi de zaten. Seviyor musun derlerdi. Kimse bilmezdi kalbimi, derinliklerini. Ne kadar içten sevdiğimi, ne kadar sonsuz. Sen de bilmezdin ki. Göstermezdim. Hissettirmezdim.

Tamam, belki senden daha iyisini bulabilirim. Ama düşünüyorum da, kim beni senin gibi dinler, kim senin cümlelerinin aynısını kurabilir, kim senin gibi tavsiyelerde bulunur. Kimin umrunda olur ki. Senden daha iyisini bulabilirim mi demiştim? Yanlış yazmışım.

Bulamam. Belki iyi öpüşürler onlar, ama senin gibi dokunamazlar. Belki gerçekten senden daha çok severler ama senin yaptığın şakaları yapıp öyle içten güldüremezler. Öyle içten içe öldürmezler.

Durup dururken senin yaptığın gibi dokunmazlarki suratıma. Bakmazlar senin baktığın gibi dudaklarıma. Öpmeden önce ellemezler suratımı. Kimse öpmez ki senin gibi burnumu. Kimse senin gibi bilmezki en çok hangi sayıyı sevdiğimi, kaç tane çocuk istediğimi, hangi rengi sevdiğimi, nefret ettiğim dersleri, nelere güldüğümü, nelere ağladığımı. Tek umudum; belki diğerleri senin kadar yanlış yapmaz. Bile bile.

Özleyeceğim çok şey var.

Kaybettiğim çok şey de.

Geri gelmeyeceğini bildiğim çok şey var.

Asla yerine koyamayacağım çok şey de.

”Seni asla birakmam”

Sen gittin ama

Kokunun üstüme sinmiş olan giysilerim, bana bilmeden bıraktığın hatıraların, bilmeden bıraktığın izlerin hepsi benimle kaldı. Her şeyi götüremezdin zaten. Ağır gelirdi. Sen gittiğinden beri çok şey değişti diyemem. Fotoğraflarına bakıp ağladığım da oldu. Sinirlenerek sildiğim birçok izin de oldu. Kendimi gerçekten boşluğun içinde hissettiğim de oldu, ”boşver” deyip gülmeye çalıştığım da. Aslında bunları bile senin bana yaşattığını düşününce sana minnettar olduğumu bile düşünüyorum. Bilirsin aslında yüz yüze doğru düzgün konuşamam senle, doğru düzgün söyleyemem içimden geçenleri. Bak mesela, gittiğinden beri, bu hiç değişmedi. Şimdi gelsen yine konuşalım desen, susarım. Nedenini de bilmiyorum. Belki yüzüne söyleyecek, bağıracak, ağlayacak bir cesaretim yok. O kadar derin bir sevgi ki bu, inan bana, bazen ben bile konuşamıyorum kendimle. Anlatamıyorum. Belki de kelimelere dökemiyorum. Hep başkalarına soruyorum cevabının sende olduğunu bildiğim soruları. Kimse senin gibi cevap veremiyor. Bazı şeyler de cevapsız kalıyor. Aslına bakarsan soru da değiller.

Şimdi sen gittin ama

Ben

Sadece, çok özledim. İşte bu kadar.

İşte Kitap Kazanan 3 Talihli

Geçtiğimz günlerde Okuoku.com sponsorluğunda düzenlediğimiz kitap çekilişine yoğun bir katılım oldu. Katılan tüm arkadaşlara teşekkür ederim.Çekiliş 87 farklı kişinin 478 katılım hakkıyla yapıldı ve toplam 3 kişi kitap kazandı. Aşağıda çekilişe ait videoyu ve sonucun ekran görüntüsünü görebilirsiniz.

 

 

Çekiliş sonucunda ilk 3’te yer alan eyireltia, nujin akgül ve ecemsimge isimli katılımcılar kitap kazandı. Kendilerini tebrik ederim.

 

- 1. eyireltia, 80 Gün Arzunun Rengi isimli kitabı kazandı.

- 2. nujin akgül, Efsane isimli kitabı kazandı.

- 3. ecemsimge, Yeni Başlangıçlar Mevsimi  isimli kitabı kazandı.

 

Çekiliş videosu:

 

 

Son olarak bu çekilişe sponsor olan Okuoku.com’a ve Mertcan Bey’e çok teşekkür etmek ive bu tür etkinliklerin devam edeceğini müjdelemek istiyorum. Blog Hocam’ı takipte kalın!

Blog Hocam 2 Yaşında

Zaman ne çabuk geçiyor… Tam 2 sene önce bu gün sizlere “hoşgeldiniz” diyerek ilk yazımı yayınlamıştım. Halbuki ilk yazmda kullanacağım resmi seçerken yaşadığım kararsızlık dün gibi aklımda : )

 

Blog Hocam gibi okuyucuyla yazar arasında soru-cevap ilişkisi bulunan bir blogu 2 sene boyunca kaliteden ödün vermeden güncel tutmak gerçekten çok zor. Sağ taraftaki yorum sayacından blogun yorum bölümünün ne kadar aktif olduğunu görüyorsunuz zaten. Sadece bununla da bitmmiyor. Her gün iletişim formu aracılığıyla gelen onlarca mesaja, sosyal medya hesaplarına gelen onlarca soruya da elimden geldiğince cevap vermeye çalışıyorum. Mutlaka aksaklıklar oluyordur ama 2 yıl boyunca iyi idare ettiğimi düşünüyorum.

 

 

2 yıllık süreçte bu yazıyla birlikte 363 yazı yayınlamışım. Bu yazılara 5400’den fazla yorum yazılmış. İlk yılımdaki aktifliğin devam etmesi sevindiriciydi benim için.

 

Bir blogcunun en çok istediği şey sanırım sürekli takipçi yani abone sayısını arttırmaktır. Ben de hit denen yüzeysel ifadeyle uğraşmak yerine abone kazanmaya odaklandım. Geriye dönüp 1. yaşımı kutladığım yazıma baktığımda ne kadar başarılı olduğumu gördüm. İlk yılımda abone sayım 360 iken şu anda 1400’lerde. %400 gibi bir artış söz konusu. Aynı şekilde sosyal medya hesaplarımdaki takipçilerimin sayısında da ciddi artış oldu. Örneğin Facebook sayfamı takip edenlerin sayısı 200’lerden 800’lere, Twitter hesabımı takip edenlrin sayısı 90’lardan 600’lere, Google+ sayfamı takip edenlerin saysı 20’lerden 130’lara çıktı.

 

Tüm bu verilere bakarak verimli 2 yıl sonunda blogosferde belli bir yere geldiğimi söyleyebilirim sanırım. Bunun için takip eden, yorum yazan, destek olan herkese çok teşekkür ederim. Umarım seneye bu gün Blog Hocam’ın 3. yaşını kutlayan yazımı da okursunuz.

 

Yazımı br nostalji yaparak bitirmek istiyorum. Uzun zamandır blogumu takip eden genç arkadaşım Uğur blogunda Blog Hocam’ın kurulduğu günden beri tasarımındaki değişimleri gösteren bir yazı yayınlamıştı. O yazıdan faydalanarak size Blog Hocam’ın eski görüntülerini hatırlatmak istiyorum.

 

15 Haziran 2011

7 Ekim 2011

1 Ocak 2012

Takip Etmeniz Gereken Resmi Google Blogları

Günümüzde her blog yazarı Google ve ürünleriyle ister istemez haşır neşir olmuş durumda. Blogger’dan Analytics’e, AdSense’den Google+’a kadar onlarca Google ürününü aktif bir şekilde kullanıyoruz. Google’ın, bu ürünler hakkında bilgi vermek ve güncellemeleri duyurmak pek çok blogu var. Aşağıda blogcuların en sık kullandığı Google ürünlerine ait resmi blogları listeledim. Bu blogların hepsi Google’ın resmi bloglarıdır ve Google çalışanları tarafından yazılmaktadır.

 

 

1. Google Türkiye Resmi Blogu

 

Google’ın hizmet ve ürün bilgilerininin yanında Türkiye’ye özel haberlerin de paylaşıldığı, Google’ın Türkiye’deki iş ortaklıkları ve Google Türkiye ile ilgili önemli haberlerin yer aldığı blog.   [ RSS ]

 

2. Inside AdSense Türkçe

 

Google’ın dünyaca ünlü reklam ağı AdSense’in resmi Türkçe blogu. AdSense başarı öykülerinin, program politikalarının, yeniliklerin, AdSense özelliklerinin ve kullanıcı deneyimini arttırmaya yçönelik faydalı makalelerin yer aldığı Türkçe içeriklşi blog. [ RSS ]

 

3. Inside AdWords Türkçe

 

Google’a relam vermek için kullanılan AdWords hizmeti hakkında Türkçe yayın yapan resmi blog. AdWords reklamlarından alınan verimi arttırmaya yönelik ipuçları ve makalerin yer aldığı blog. [ RSS ]

 

4. Blogger Buzz

 

Benim hemen hepimizin kullandığı, Google’ın ücretsiz blog hizmeti olan Blogger’ın resmi blogu. Blogger’a yeni bir özellik eklendiğinde buradan duyurulur, önemli haberler buradan verilir.  [ RSS ]

 

5. Google Analytics Blog

 

Blogunuzun detaylı istatistiklerini tutan Analytics arcının resmi blogu. Google Analytics ekibinin yazdığı ipuçları, faydalı kaynaklar ve önemli haberlerin yeraldığı blog. [ RSS ]

 

6. Google Webmaster Central Blog

 

Google’ın web yöneticileri için oluşturduğu merkeze ait resmi blog. Blogunuzun Google taraından indekslenmesi ve taranmasına ait önemli bilgi ve haberlerin yer aldığı blog.         [ RSS ]

 

7. Google+ Platform Blog

 

Google’ın sosyal ağı olan Google+ platormunun resmi blogu. Google+ hakkında en son haberleri ve en doğru bilgileri bulabileceğiniz blog. [ RSS ]

 

8. Inside AdSense

 

Google’ın reklam ağı olan AdSense’in resmi blogu. Türkçe AdSense bloguyla içerikleri farklı olduğundan her ikisini de takp etmenizi öneririm. Yayıncılar için reklam optimizasyonu ile ilgili çok faydalı makaleler var. [ RSS ]

 

9. Inside AdWords

 

Google’on AdWords hakkında haberlere, bilgilere ve ipuçlarına yer verdiği resmi blogu. AdWords Türkiye blogu ile içerikleri aynı olmadığından hr kisini de takip etmenizi öneririm.  [ RSS]

 

10. Offical Gmail Blog

 

Google’ın ücretsiz e-posta hizmeti olan Gmail’in resmi blogu. Gmail ekibinin yazdığı blogda Gmail hakkında haberler, ipuçları ve gelişmeler yer alıyor. [ RSS ]

 

11. Offical Google Blog

 

Google şirketinin resmi blogu. Google’ın bir arama motorundan ibaret olmadığı çok iyi anlatan bir blog. Google ürünleri ve Google teknolojilerine ait  haberler yer alıyor. [ RSS ]

 

12. Offical Google Reader Blog

 

Google’ın blogları tek bir noktadan kolayca takip etmek için çıkardığı ürün olan Reader’ın resmi blogu. Google Reader kullanımına dair faydalı ipuçları yer alıyor. [ RSS ]

 

Google ürünlerindeki gelişmelerden ve ipuçlarından anında haberdar olmak için bu blogları mutlaka takip etmenizi öneririm. Takibi kolaylaştırmak için her blogun RSS adreslerini de verdim.

Responsive Max Mag 2013 Blogger Teması

Zaman geçtikçe her alanda olduğu gibi Blogger temalarında da teknoloji gelişiyor. 2013 yılıya birlikte Blogger tema yapımcıları yeni ve güzel temalar kodlamaya başladılar. Bu yıl tanıtmak istediğim ilk temanın ismi MaxMag.

 

MaxMag isimli bu temanın pek çok özelliği var. Bunlardan kısaca bahsetmek istiyorum.

• Responsive, kullanıcı dostu tasarım
• Hazır reklam alanları
• Ticker haber akışı
• Sabit yatay açılır menü
• Şık slider manşet alanı
• Hazır arama kutusu ve sosyal butonlar
• Resimli otomatik devamını oku eklentisi
• Yazar bilgi kutusu
• Resimli benzer yazılar eklentisi
• Özelleştirilmiş yorum kutusu

DEMO & DOWNLOAD

 

- Sabit yatay açılır menüyü düzenlemek için şablonda şu kodları bulup isimleri değiştirin ve # yerine açılmasını istediğiniz URL’leri yazın.

 

<div class='menu-main-nav-container'><ul><li><a href='#'>Home</a></li>

<li><a href='http://#'>Features</a>

<ul class='sub-menu'>

<li><a href='#'>Shortcodes</a></li>

<li><a href='#'>Slideshow</a></li>

<li><a href='#'>Wallpaper Ad</a></li>

<li><a href='#'>Full Width Page</a></li>

<li><a href='#'>Archives Page</a></li>

<li><a href='#'>Homepage Blog</a></li>

<li><a href='#'>No Leaderboard</a></li>

<li><a href='#'>Typography</a></li>

</ul>

</li>

<li><a href='#'>Business</a></li>

<li><a href='#'>Entertainment</a>

<ul class='sub-menu'>

<li><a href='http://#'>Blogs</a></li>

<li><a href='http://#'>Columnists</a>

<ul class='sub-menu'>

<li><a href='http://#'>Max Mag Staff</a></li>

</ul>

</li>

</ul>

</li>

<li><a href='#'>Sports</a>

<ul class='sub-menu'>

<li><a href='http://#'>Blogs</a></li>

<li><a href='http://#'>Columnists</a></li>

</ul>

</li>

<li><a href='#'>Fashion</a></li>

<li><a href='#'>Tech</a></li>

<li><a href='#'>Travel</a></li>

<li><a href='#'>Food</a></li>

</ul></div>

 

- Blog başlığının yanındaki küçük linkleri değiştirmek için şu kodları bulup aynı ekilde düzenleyin.

 

<div class='menu-secondary-nav-container'>

<ul>

<li><a href='#'>About</a></li>

<li><a href='#'>Support Center</a></li>

<li><a href='#'>Purchase Theme</a></li>

</ul>

</div>

 

- Ticker haber akışında gösterilecek haberleri değiştirmek için şu kodları bulup düzenleyin.

 

div id='ticker'>

<span class='ticker-heading'>Don't miss</span>

<ul class='ticker-list'>

<li><a href='#/'>Fashion For Grown Ups at Rue du Mail</a><span class='ticker-date'>Posted 125 days ago</span></li>

<li><a href='#'>Size matters at Monaco Yacht Show</a><span class='ticker-date'>Posted 131 days ago</span></li>

<li><a href='#'>Seven tasty pizza recipes everyone will enjoy</a><span class='ticker-date'>Posted 131 days ago</span></li>

<li><a href='#'>Find delicious, easy sundae recipes</a><span class='ticker-date'>Posted 131 days ago</span></li>

<li><a href='#'>Three-Way Tie at Weekend Box Office</a><span class='ticker-date'>Posted 131 days ago</span></li>

<li><a href='#'>Dave Matthews Band bigger than Dylan</a><span class='ticker-date'>Posted 135 days ago</span></li>

</ul>

</div>

 

- Sosyal butonları kendi hesaplarınıza bağlamak için şablondan şu kodları bulup hesap adreslerini değiştirin.

 

<li><a alt='Facebook' class='fb-but' href='http://www.facebook.com/templateism' target='_blank'></a></li>

<li><a alt='Twitter' class='twitter-but' href='http://www.twitter.com/templateism' target='_blank'></a></li>

<li><a alt='Pinterest' class='pinterest-but' href='http://www.pinterest.com/fosterzone' target='_blank'></a></li>

<li><a alt='Google Plus' class='google-but' href='https://plus.google.com/106374439082237286396/' target='_blank'></a></li>

<li><a alt='YouTube' class='youtube-but' href='#' target='_blank'></a></li>

<li><a alt='Linkedin' class='linkedin-but' href='http://www.linkedin.com/company/#' target='_blank'></a></li>

<li><a alt='RSS Feed' class='rss-but' href='#'></a></li>

 

Magazin, teknoloji, moda, haber ve eğlence türündeki bloglar için uygun olabilecek bir tema. Temay kullanmaya karar verdiyseniz blogger tema yükleme ile ilgili bilgi alabilir ya da daha önce paylaştığım diğer blogger temalarına bakabilirsiniz.

 

Temanın düzenlenmesiyle ilgili sorularınızı yorum bölümünden sorablirsiniz.

Blog Sorumluluğu…

Teknik anlamada yapılan gelişmeler, sunulan birçok imkan sonucunda artık insanlar yapmak istediklerini basit bir şekilde yapmaya başladı. Öncelden günlerini, belki de aylarını alan işlemler artık, teknik birikim ve hazır uygulamalarla daha basite indirgendi. İki tık, üç beş modellemeyle güzel görünüme sahip şeyler yapılabilmekte.

 

Önceleri bedeni faktörlerin gerektiği durumlar artık, teknik ya da teknolojik gelişmeler
sonucunda az indi. Fiyatlaması yüksek olan olaylar, kolaylaştırılan unsurlarla artık düşük
fiyatlara yapılır oldu. Bu işte yol göstericilerin de en önemli unsur olduklarını unutmamak
gerekir tabi.

 

Blogger dünyasında olduğumuz içinde örneğimizi buradan verebiliriz. Ücretsiz uygulamaların gelmesiyle esasen insanlar kendilerini daha da geliştirme imkanı buldu. Maddi ve manevi anlamada rahatlığa ve kolaylığa erişti. Hazır kodlarla yaptığı ve çoğu kendi tasarımı olan siteler/bloglar, belki önceden yaptırsa milyarları bulacakken şimdi internet kotasından gider duruma dönüştü.

 

Bu dünyaya çoğumuz deneyimsiz olarak giriyoruz. İncelemelerimizin ve araştırmalarımızın bir sonucu olarak açıyoruz hesaplarımızı. Ama bir blogcunun blogu açmaya karar vermeden önce ve açtıktan sonra yapması gerekler vardır. Peki bunlar nelerdir?

 

 

1. Blog Konusu Ve Teması

 

Genelde blog dünyasına herkes belli bir konu ve tema etrafında girer. Çoğu kategori olarak
farklıdır ama girdikleri ve girme amaçları “kişisel blog” kategorisidir. Konu belirlemek esasen
zor bir iştir. Blog hayatın boyunca her ne kadar farklı konulara değinsen de yazdığın yazıların çoğunluğun o girerken belirlediğin konun kapısına çıkmalıdır. Ya da benimsediğin temaya desek daha doğru olur. Örnek olarak matematikte bir sorunun farklı çözümleri olabilir ama sonuç her zaman aynı olur. Seninde yazdığın konular ne olursa olsun verdiğin cevap hep aynı olur. Temanın oluşumu da budur. Yazdığın yazılar zamanla zaten belirli bir üslup oluşturacaktır.

 

2. Ne Anlattığını ve Anlatabileceğini Bilmelisin ?

 

Aslında sıralanacak her madde baştakine çıkacaktır. Bir bloggerın en önemli sorumluluğudur
bu. Kişisel bile olsa, okuyucusuna bir şeyler verebilmelidir. Sonuçta okuyan kişi zamanın ayırıyordur. Burada, blog açan kişinin açmadan önce ve açtıktan sonra, kendi kendine empati kurmalıdır. ( Yazma eylemi için yazı öneriler…) Blogu açtığımız andan itibaren belli
sorumlulukları da üstlenmiş oluyoruz. Biz bir üreticiyiz ve tüketicilere tüketebilecekleri şeyler vermek zorundayız. O yüzden empati eylemini sürekli yapmalıyız. (Empati, hayatımızın diğer aşamaları içinde geçerli bir eylemdir.)

 

3. Konu Seçimi

 

Her zaman yazabileceğimizi yazmak en önemlisidir. Bir yerde bir yazı görüp bende yazsam
demek çok abes bir durum aslında. Herkes ne yazabileceğinin farkındadır. Bilgin dışındaki
konuları ancak “laf olsun torba dolsun” mantığıyla yazarsın.

 

4. Kullanacağın/Kullanılan Dil

 

Blog dünyasına girdiğimizden beri belirli sorumluluklar üstlendiğimizi söyledim. Bunlardan
en önemlisi de “dil” dir. Yazacağın her yazı ve kullanacağınız her kelime insanlara bir şeyler
katacaktır. Bunu yapılan yorumlardan da anlayabilirsin. Dil bir sorumluluktur, bir görevdir. Bu yüzden dili iyi kullanmalı insanlara belirli bir konu hakkında fikirler verirken, dilimize de katkı yaptığımızı unutmamalıyız.

 

5- Anlatım Tarzı

 

Anlatım tarzı, üslupla örtüşen bir unsurdur. Her insanın kendine göre bir anlatım tarzı vardır. Bu onu farklı kılan unsurlardandır. Eğer kişi deneyimli değilse, anlatım tarzı zamanla oturur. Önemli olan okumak, yorum yapmak ve düşünmektir.

 

Bir takım başlıklar sıraladım. Daha da eklenebilir, fakat blog dünyasına adım atarken ya da
adım attığımızda bilinmesi gereken en önemli şey sahip olduğumuz sorumluluklardır. Biz
burada deneyim kazanama amacında olabiliriz. “Ben kendimizi geliştirecem” diyebilirsiniz;
fakat ne dersek diyelim yaptığımız işten ötürü bir üreticiyiz. “Ben lafımı ortaya atıyorum,
beğenen alır, beğenmeyen almaz” demek bu yüzden çok saçmadır. Eğer öyle bir amacın
varsa zaten blog açmaya gerek yoktur, git bir defter al günlük tut ya da aç word programını yaz. Biz ne olursak olalım burada bir üreticiyiz ve tüketicilerin memnuniyetini sağlamak zorundayız. Kalite zamanla oluşan bir şeydir ve sabırla olan bir şeydir. Burada yapmamız gereken blog açmaya karar verirken ve blog açtığımızda, kaliteye giden yolda sabır, yarar ve memnuniyeti sağlamaktır.

 

Yazar Hakkında: Blog dünyasında 2 yılını dolduran acemi bir blogcu. Ruhsuz Atmaca'nın, tek ve temel amacı insanlığa bir şey katabilir miyim?, katabilirsem nasıl olmadır?, bu soruları kendine sorarken bir anda kendisini blog dünyasında bulur.Ruhsuz Atmaca blogunun kapağında yer alan ve ismini verdiği "Atmaca" insanlara benzer duygulara sahip bir canlıdır. Yırtıcılığı nedeniyle isminin önüne "Ruhsuz" takısı gelmiştir. Blogun sloganı ise: "Yazdıklarım ve Yazacaklarım Atmacanın Bakışlarında Gizli..." oluşturur.

Okuoku.Com Sponsorluğunda Kitap Ödüllü Çekiliş

Sponsorlar firmalarla iş birliği yaprak okuyuculara hediyeler dağıtacağımı 2013 hedeflerimde belirtmiştim. Bu hedefim doğrultusunda 2.etkinliğimi de düzenliyorum. Bu kez Okuoku.com Blog Hocam’a sponsor oldu ve  3 kişiye kitap hediyesi var. Detaylara geçmeden önce size bu etkinliğin sponsoru olan Okuoku.com hakkında biraz bilgi vermek istiyorum.

 

Online Kitap Alışveri Siteniz Okuoku.com

 

 

Çevrimiçi kitap alışverişinde yeni bir dönem başlatan Okuoku.com hediye ürünleri, kampanyaları ve hizmet kalitesi ile kitap kurtlarının keyif dolu alışveriş yapmalarını sağlıyor.

 

Zengin ürün çeşidi ve güncel kampanyaları ile Türkiye’de 2 seneyi aşkın bir süredir hizmet veren Okuoku.com’un müşterileri çok ekonomik fiyatlardan ve süper hızlı kargo hizmetinden fazlasıyla memnun. Ayrıca paketlerin içerisinden çıkan bol miktarda ayraç, hediye kitaplar ve ilginç bir şekilde kahve paketleri de kargonuzu aldığınızda sizi ayrı bir mutlu ediyor. Çok satanlar, ucuz ürünler, yakında çıkacaklar, hepsi ve daha fazlası Okuoku.com’da. Üstelik her gün 1 ürüne ve her hafta bir yayın evine müthiş indirimler uyguluyor. Hobi alanı henüz yeni açılan Okuoku.com Puzzle, Lego, Kutu Oyunları ve daha bir çok çeşidi ile sizlere hizmet veriyor.

Okuoku Kitap Dünyasına katılmak istiyorsanız vakit kaybetmeyin. Kitabınızı sepete ekleyin ve uygun ödeme koşullarından yararlanın. Üstelik kredi kartınızı internette kullanmak istemiyor ve havale seçeneğini de kullanmak istemiyorsanız kapıda ödeme yapabilirsiniz. Kargonuz geliyor ve siz ödemeyi kargo personeline yapıyorsunuz. Eski yeni kelepir son çıkanlar ve dahası aradığınız tüm kitapların adresi Okuoku.com Hızlı müşteri hizmetleri ile her türlü soru ve şikayetlerinizi iletebilirsiniz.

Sloganları da bir harikaymış; ‘’Aradığınız kitapları bize sorun, kendinizi değil bizi yorun…’’

 

Ödüller

Sponsor firmayı tanıttıktan sonra çekiliş sonucunda verilecek ödüllerden bahsedelim. Çekiliş sonucunda toplam 3 kişi kitap kazanacak. Verilecek kitaplar şunlar:

80 Gün Arzunun Rengi Kategori: Roman - Günümüz Yazar: Vina Jackson Üretici: Pegasus Yayıncılık

 

Efsane Kategori: Roman - Günümüz Yazar: İskender Pala Üretici: Kapı Yayınları

 

Yeni Başlangıçlar Mevsimi Kategori: Roman - Günümüz Yazar: Debbie Macomber Üretici: Martı Yayınları

 

Katılım Şartları

 

- Aşağıdaki metni Facebook, Twitter veya Google+ profillerinizden birinde paylaşırsanız 1 katılım hakkı kazanırsınız.

 

Okuoku.com sponsorluğunda yapılacak çekilişle 3 kişiye kitap hediye ediyoruz. Katılmak için tıklayın! http://goo.gl/i0sF1

 

- Aşağıdaki çekiliş görseline ait kodu HTML/Javascript gadget olarakblogunuza eklerseniz 3 katılım hakkı kazanırsınız.

 

<a href="http://bloghocam.blogspot.com/cekilis" target="_blank"><img style="background-image: none; border-bottom: 0px; border-left: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; display: block; float: none; margin-left: auto; border-top: 0px; margin-right: auto; border-right: 0px; padding-top: 0px" title="Kitap Ödüllü Çekiliş" border="0" alt="Kitap Ödüllü Çekiliş" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrn6NsKBJKjnA6tBmOj6XEizvQJCa_Vi3EQipZbCncKSj5AJt9LUUkFy6kofBifxm42TwmtzQuw3-_BuV9lbVF6ajMAbxqv2b9g-fd3TrF2-h65Oh0O9gyccefBxFGGA7CFfG39Q37wrZW/s250/kitap-cekilisi.png" /></a>

 

- Aşağıdaki metni blogunuzda yayınlarsanız 5 çekiliş katılım hakkı kazanırsınız.

 

Blog Hocam okuyucularına çekilişle kitap hediye ediyor. Okuoku.com sponsorluğunda düzenlenen bu çekiliş sonucunda 3 talihliye ödül olarak verlecek. Sosyal medya kullanıcısı veya blog yazarı olan herkes bu çekilişe katılabilir. Çekiliş Sayfası

 

* Çekiliş metninin HTML kodları *

 

 

Çekiliş Tavimi

- Son katılım tarihi: 22 Şubat 2013 Cuma, saat 23:59
- Çekiliş tarihi: 24 Şubat 2013 Pazar
- Açıklanma tarihi: 25 Şubat 2013 Pazartesi

 

Önemli Bilgiler

 

- Çekilişe katılan isimleri ve katılım hakları çekiliş tarıhinden bir gün önce Blog Hocam’ın Facebook, Twitter ve Google+ sayfalarında açıklanacaktır.

 

- Çekiliş web tabanlı bir uygulama olan random.org aracı ile yapılacak ve video olarak kaydedilerek katılımcılarla paylaşılacaktır.

 

- Ödül kazananlar haklarını satamaz, devredemez ve erteleyemez. Ayrıca ödül kazananlarla 72 saat çerisinde irtibat kurulamazsa, hakları yedek talihliye geçer.

 

- Sadece çekilişler için oluşturulmuş paravan bloglar ve fake sosyal medya hesaplarıçekilişe kesinlikle dahil edilmeyecektir.

 

Tüm katılımcılara bol şans diliyorum.

Blogcular İçin Faydalı Chrome Uzantıları

Konuya tarayıcılardan ve uzantılardan bahsederek başlamak istiyorum. Öncelikle şunu belirtmeliyim ki bu Blog Hocam’ı oluşturduğum beri internet tarayıcısı olarak Chrome kullanıyorum ve herkese de Chrome kullanmasını öneriyorum.

 

Blog Hocam Okuyucuları Hangi Tarayıcıyı Tercih Ediyor?

 

 

Görmüş olduğunuz bu grafik Blog Hocam açıldığından beri gelen ziyaretçilerin kullandığı tarayıcılara ait dağılımı gösteriyor. Mavi renkte gördüğünüz %66.06’lık oran Chrome’u, yeşil renkle gördüğünüz %19.74’lük oran Firefox’u, turuncu renkle gördüğünüz %10.03’lük oran se Internet Expolrer’ı temsil ediyor. Görmüş olduğunuz gibi ziyaretçilerin çoğu benim gibi Chrome tarayıcısını tercih ediyor. Yeri gelmişken şu hatırlatmayı da yapmak istiyorum: Blog Hocam’ı Internet Explorer ile ziyaret edenler blogu tam olarak görüntüleyemezler.

 

Neden Chrome?

 

Bildiğiniz gibi Chrome, Google tarafından geliştirilen bir internet tarayıcısı. Bu zamana kadar 4 farklı internet tarayıcısı denedim. Bunlar Internet Explorer, Mozilla Firefox, Google Chrmoe ve Opera’ydı. Hepsinin kendine özgü özellikleri olduğu bir gerçek ama totalde en memnun kaldığım tarayıcı Chrome’du. Hızı, sadeliği, güvenliği ve kişiselleştirme imkanları Chrome’u sevmemin başlıca nedenleriydi. Ve tabi sayısız uzantı seçenekleri.

 

Chrome Uzantısı Nedir?

 

Chrome uzantıları, Chrome'a kolayca ekleyebileceğiniz fazladan özellikler ve işlevlerdir. Uzantılar, tarayıcınızı kullanmadığınız özelliklerin karmaşasından kurtarırken, Google Chrome'u beğendiğiniz özellikleri içerecek şekilde özelleştirebilmenizi sağlar.

 

Blogcular İçin Faydalı Chrome Uzantıları

 

Chrome tarayıcısı ve uzantıları hakkında bilgi sahibi olduğumuza göre artık işinize kolaylaştıracak, bizzat kullandığım ve kullanmanızı önerdiğim uzantılara geçebiliriz.

 

1. Alexa Traffic Rank

 

Alexa’nın resmi Chrome uzantısı. Ziyaret ettiğiniz sitelerin global ve lokal Alexa değerlerini, yapılan yorumları, değerlendirmeleri ve o siteye verilen linkleri kolayca görebilirsiniz.

 

2. Goo.gl URL Shortener

 

 

Bulunduğunuz sayfanın linkini Twitter veya başka bir yerde paylaşmak istediğinizde bu uzantı URL’yi otomatik olarak kısaltıyor ve paylaşmanızı kolaylaştırıyor. Ayrıca kısalttığınız linkin kaç kez tıklandığı ile ilgili istatistikleri de görebiliyorsunuz.

 

3. PicMonkey Extension

 

 

Online resim düzenleme sitesi olan PicMonkey’nin resmi Chrome uzantısı. Ziyaret ettiğiniz sayfada bulunan bütün resimleri otomatik olarak tanıyarak tek tıkla PicMonkey sitesine aktarıyor ve hızlı bir şekilde düzenlemenizi sağlıyor.

 

4. Screen Capture

 

 

Ekran görüntüsü almaya yarayan bir uzantı. İster sayfanın tamamının, ister bir kısmının görüntüsünü alabilirsiniz. Aldığınız görüntüye yazılar yazabilir, şekiller ekleyebilir, çizgiler çizebilirsiniz. Resimli anlatım yaparken çok işinize yarayabilir.

 

5. PageRank Status

 

 

Geldik benim favori Chrome uzantıma. Komple bir SEO asistanı. Ziyaret ettiğiniz sitenin PageRank durumu, index, backlink ve sosyal paylaşım bilgileri, On-Page SEO  değerlendirmesi ve site hızı gibi pek çok SEO kriterini tek panelden kontrol edebilirsiniz.

 

Eklediğim Chrome Uzantılarını Nasıl Silebilirim?

 

Eklemiş olduğunuz Chrome uzantılarını bir süre silmek isteyebilirsiniz. Yüklemiş olduğunuz tüm uzantılara Chrome tarayıcısının sağ üst köşesinde bulunan ayarlar ikonuna tıklayarak araçlar > uzantılar  bölümünden ulaşabilirsiniz. Buradan istediğiniz uzantıyı pasif hal getirebilir veya tamamen kaldırabilirsiniz.

 

Söz Sizde

Umarım bu yazıdan sonra tarayıcı olarak Chrome kullanmayanlar fikrini değiştirmiştir. Chrome kullanıcıları, kullandıkları faydalı uzantıları bizimle paylaşırlarsa çok iyi olur.