Lise de Bir Mendil

Yaşım 17, lisedeyim, tek taraflı aşkımı yaşıyorum efendi efendi, bir laf okumuşum bir kitapta;

'Sen benim sevgimi görmeyecek kadar körsen,
bende sana sevgimi söylemeyecek kadar gururluyum' diye,

marifet ya söylemiyorum bir şey, içim içimi yiyor, derken bir sene böyle geçiyor, ne onun hayatına biri giriyor ne benim, sık sık gözlerimiz buluşuyor, biz buluşamadan, onlarda kısa süreli ,muhabbetimiz merhaba merhaba, o benim sadece adımı biliyor, silgiyi uzatır mısın diyor, en uzun muhabbetimiz bu o zamanlar.

insan silgi uzatırken mutlu olur mu lan? oluyorum işte.

kız benim sadece ismimi biliyor, ben ise annesinin gözlük numarasına kadar, babasının sırtında çiban çıktığından rahat yatamadıgına kadar, evlenen teyze kızından, askere giden abisinin düştüğü koğuşa kadar herşeyi biliyorum. Onla yatıp onla kalkıyorum, kendım 44 aldıgımda üzülmüyorum da, o 84 aldığında, tüh bi puan daha alsaydı diyorum, Böylece ikinci sene de geçiyor.

Lise son'a gelmişiz, seviyorum kızı, deli gibi, anlatıyorum, DOST'um var bitane, (adı x) ölümüne kankam, yalan söyledim afedersiniz, ölümüne kankalık kavramı yok o zamanlar, kan kardeşim diyorum, başka bir şey demiyorum. Dinliyor, onun da sevgilisi yok, ne sabırlı cocuk lan bu diyorum, benim ahmaklığımı dinliyor. Seviyorum X 'i ama kızı daha çok seviyorum.

Şiir yazıyorum kendi çapımda, dostuma okutuyorum, okusam begenir mi lan kız diyorum, duvar kağıdı değişecek o ara, annemle 145867 kere tartışıp, duvar dizaynını kendim yapmaya razı ediyorum, dizayn olarak tam 150 farklı kagıda, farklı karakterlerle kızın adını yazıyorum, tek tek asıyorum duvara, aşığım abi diyorum görenlere. Gülüyorlar. Yaş malum Aşık oldugumu sanıyorum . Yaşayıp gidiyorum.

Okula gidince insan sırf o oturacak diye sırasını siler mı ? siliyorum kimseye görünmeden, gocunmuyorum yaptıgımdan, kendimle gurur duyuyorum o dönem.

bir de şiir bulmusum afilli;

'varsın şu kaldırımda resmin olsaydı, ben öperken resmini, görenler, dileniyorum sansaydı'

kendi şiirimi yazıyorum bi süre sonra,
Ama bir turlu söyleyemiyorum. Çıldırmanın eşiğindeyim.
bir gün diyorum ki yeter be söyleyeyim artık. Acemiyim o zamanlar, ne demem gerektigini bilmiyorum..
Çekiyorum karşıma okul çıkışı.

-Ya ben seni seviyorum, sadece bil istedim diyorum
- Anlıyorum diyor.

ilk defa ailem de birisinin doktor olmasına sevinip 15 gün rapor alıyorum. Okula gitmiyorum, gidemiyorum.
Ve rapor bitiyor, okula gidiyorum. Kız geliyor, birşey söylemek istiyorum diyor.
Bakıyorum gözlerinin içine;

- Biz 'X' ile çıkıyoruz, sadece bil istedim diyor.
- Anlıyorum diyorum.