Ölsen umrumda olmaz artık diyorum kendi kendime. Buna inanmaya çalışıyorum. Çünkü yanımda değilsin. Benden başkasının yanında olup hayatımın içine sıçacağına ölmeni istiyorum bazen.

Sonra da başkasıyla ol, dokun, öpüş, seviş diyorum. Gerçekten, gidebilirsin aslında. Senin için doğru olan benim unutmam gerektiğiydi sonuçta. Tamam, hadi, umrumda değilsin. Ama haberin olsun; geceleri ara ara ağlayabilirim. Duymazsın ama hissedebilirsin belki. Kızma. Hala kimle ne konuştuğunu gizlice insanlara sorabilirim. Kıskandığımdan değil saçmalama. Hala seni takip edebilirim. Hala başkalarında seni arayabilirim. Seni sevdiğimden değil, hatırlamak istediğimden sadece. Bazen izlediğim dizilerde veya filmlerde gördüğüm kahramanları senin yerine koyabilirim. Sonra bazı günler sıkıldığımda dinlediğim şarkıların aynısını senin dinleyip dinlemediğini merak edebilirim. Moralimin içine sıçılmış olduğu bir günde kendi kendime seni yanımda hayal edip seninle konuşabilirim. Sınavlarımdan düşük not aldığımda senin kızacağını umup, bir dahaki sınavda çok iyi not alacağımın sözünü sana verebilirim.

Hala seni sevebilirim.

Ve sen hiçbirini bilmezsin. Gittiğini zannedersin, bittiğini zannedersin.

Hiç bilmezsin ki; yokluğunun hala yanımda, yatağımda, telefonumda, giysilerimde, tenimde olduğunu. Ne yani, yoksa görmüyor musun?